Son yaz günleri... Burcum özlem... Ve yağmurlu bir eda hayatta... Sokaklarda ıslak bir sevda... Aklımdan hayaller geçiyor. Üzerimde sabahın karanlık, sisli yaşanırlığı... Her nefeste ayrı bir soluk hayat, apayrı vuslat kırıntıları... Gözler yine mabeyninde gafletin, en dibinde, yanıbaşında; yaşama azminin yıkılası evinde... Sokaklar mı puslu, göz bebeğim mi sisli anlamadım... Yok, yok ikisi de değil... Pencere buğulanmış hafiften. Ya çok sokuldum yanına korktu benden, ya da ağlamaya utanıyor benim gibi... Hep aynı işte; bir yanın aşk ıslağı, bir yanın aile sıcağı olunca... Saçaklarda direnmenin gayreti, koruyuculuğun memnuniyeti, başarmanın coşkusu... Herkesin başını soktuğu ama kendi başına dünyanın geçtiği bir hal... Tuhaf...

Bayramdır bu... Sisli, yağmurlu... Giden, gelenlerle dolu... İçi sakin, dışı bayram; ruhu yorgun, kendi cevelan...
Bayramdır işte... Yazın sonunda, yaşanmışlıkların yanında bir bayram...