İnsanlar gördüm…
Elleri yağmurdan.
Yağmuları hep gözyaşı;
Kurumuş ten odalarına
Habersiz giren yabancı…


İnsanlar tanıdım…
Yokluğun girdabında doğmuş
Gözleri ekvator sabahı, apaydın.
Kopçalarını sıkı sıkı bağlamış hayata
Yaşama kaygısında aslında hayatın…


İnsanlar sevdim…
Çileyi meze yapmış sofrasına önce
Uçurtma uçurmuş ümit gökyüzünde sonra.
Halinden anlaşılmıyor pek oysa
Evladını saklıyor sinesinde acıyla…


İnsanlar dinledim…
Sözleri hıçkırık olmuş, ağlamaklı
Yorgun ve bitkin halleri.
Kara kaderleri, kadehlerle anılıyor
Hayatları akşam pazarı şimdi…


İnsanlar bildim…
Yürekleri geceden.
Gece yaşamışlar hep sancıları.
Doğum anında ölümü görüp
Karanlıkta tanımışlar Sâre feryadını.


İnsanlar vardı…
Hayatları hep umuttan
Umutları yaşayabilmek insan gibi.
Her feryadın sonu, yığılan toprak…
Kendi toprağına gömülüyor Somalili…

Yaşar Ç.Kaya