"... Sana gitme demeyeceğim,
Ama gitme Lavinya ..."

Gittiğinde yenileceğim çünkü... Ruhuma haykıracağım en acı çığlıklarımı. Sana -neden olduğunu bilmediğim halde- söyleyemediklerim kemirecek beynimi ve aklımı. "N'olur gitme!" "Sensiz yapamam!" "Beni böyle bırakma!" ...

Sen gittiğinde beni, bana bırakacaksın çünkü... Yalnızca ben olacağım, yalnızca bana olacak her şey... O ben ki gidişinde sana tek bir söz -"kal"- bile söyleyememiş; boğazımda düğümlenen kelimeleri yüreğime hapsetmiş; susmuşum; 'gitme' diyemeyecek kadar âciz kalmışım... Gözyaşlarım, gözlerimin boyunduruğundan çıkamamış... Eğer şimdi gidersen; bu ben, gidişinin ızdırabıyla yanar, kavrulur ve beni bensiz yaşamaya mahkum eder belki de...

Gittiğinde gururum paramparça olacak çünkü... Ona binlerce kez lânet okuyacak ve sancılı gecelerimde ona isyan edeceğim...

Şimdi tekrar söylüyorum:

"... Sana gitme demeyeceğim,"

Diyemem çünkü... Her şey, her kurmaca, her düşünce buna engel çünkü... Bunu sadece sen gittiğinde anlayabileceğim... Ama yine de, yine de

"... Gitme Lavinya ..."
"... Gitme Lavinya ..."