Bugün “Sen Ölünce Kim Ağlar?” kitabını okuyanlar kadar hayatı en güçlü yanımla yeniden tanımak istiyorum… Yaşamın bana sunduğu seçenekler içindeki şansımı, hüzünden ve korkularımdan yana kullanarak bana sunulanı nasıl eskittiğimi görmek için henüz geç değil… Erdem! İnsan yanımızın korunması gereken en sıkı bahçesi… Sonrası ise verilene dokunup kendini yağdırmak güzel olana, dirhem dirhem…

Albert Camus “Kara kışın ortasında, içimde galip gelen bir yaz olduğunu fark ettim” demiş bir yazısında… Yaşamın keskin dönemeçlerinde donakaldıkça düşüncelerimiz, hep bir şeyler bizi geri adımlarla yarıştıracak… Biz içimizdeki baharı keşfedene kadar ruhumuz eriyecek zamanın avuçlarında…

Belki de yaşam insanların kendi iç dünyalarındaki labirentleri beslediği için değil midir kendine uzak, gülüşleri eksik yürekler çoğaltması… Bir kadının bir çocuğun ya da bir erkeğin kendine en son yağması değil midir yaşamın son demine yaklaştıkça keşkelerin artması…

Bunları düşündükçe içimdeki kendime tutunma, kendimi çoğaltma savaşı, galibiyetini arayan bir nara oluyor… Hayatın kınında saklı sizli bulvarlarını tek tek geçiyorum düşlerimi allak bullak eden tüm ayrıntıları yok etmek adına… Hayatımın kıyısız denizinde dalgakıran olacak şiirler akıtıyorum yüreğimin adressiz susuşlarına…

Kızıl günlerin ardında saklanan kendimi yine kendimle ödüllendirmenin hazzını yüreğime her dokunduğumda hissediyorum… Sessizliğin koynuna girip dağ masalını içimde çoğaltır gibi çığlık atıyorum atlasın elleri ıslak diyarına… Bugün sessizliğime ben olacak çok şey istiyorum çok…

Doğru olan ama henüz estiremediğim fırtınalarımın yamacına usumu koyuyorum en çıplak rengiyle… İnsan olanın, istemek adına yüreğinin göğüne neler yazabileceği geliyor dimağıma…

Ve…

Med-cezirlerin baş döndüren burgusuna sancılarımı koyup tırnaklarımı kanatana dek silmek tüm keşkelerimi… Sonra ruhumun en mahrem odasında sığınaklar ekmek her üşüdüğümde kendi güneşimi doğurmak için… Ve yaşamın kurallarındaki gizi içimdeki çocuğa tek tek dökmek hiç hesapsız ve cesurca… Hayır demeyi öğrendiğim güne merhabayı verirken, içimdeki serçe kanatlarını atlasımın masmavi salıncağına bırakmak delicesine…

Ah an! Ahh…

En çok da sende kıvrandı umudun zirvesinde konuşlanan duygularım… Senin nehrine akamayan uçurum çiçeği oldu yüreğim... Ne dünümü ne yarınımı hak gördü vefanın yanına fedakârlık diye iliştirdiğim kulaçlarım… Şimdi zamanın kollarına bırakmak istiyorum vadisinde uçurumlar besleyen korkularımı…

Ruhumdaki her kasırganın yamacına kelebek ömrü serpmek ki asıl mananın yaşamak da değil yaşamın kısacık tenine değen sonsuzluğa gidişte olduğunu tek tek keşfetsin sabahlarım diye…

Sonra sığınağımda düşlerimi uyutmak gelecek kasırgalara kafa tutacak nefesler besleyebilsin yüreğim diye… Çünkü aldığım her nefesin bedelini hayal kırıklığı ile peşin peşin ödetti yaşam bana… Artık önce ben diyebilmenin hazzını kıyılarımdan taşırmak istiyorum sırf umudun koynuna girecek yaralı yanlarımın huzuru için…


Aklımdayken söyleyeyim içimdeki çocuğun her yanına usumun en ücra köşelerinde sakladığım en cesur kardelenleri dikmek istiyorum… Her diktiğim kardelen, keşkelerimi susturacak olan ufkumun yarenleri olmalı… Ki ruhumdaki depremin temeline saçlarımın her teline taktığım umut kurdelesinin rengini yansıtsın…

Hadi kendim…

Ektiğini biçmeye başladığın gün doğ yangın ormanı yüreğinin kıyılarından… Acının emzirdiği duygularını ver güven bahçesinin en delikanlı duruşuna… Ruhunda akıttığın her nehir yatağını okyanusuna çevirsin kulaçların güneşe bakarken… Düşlerini yıkadıkça şiirin damarlarında kendine çağlayışın olsun en büyük çığlığın…

Hadi kendim…

Kendine tutunduğun günün aşkına, at naralarını bahara soyunan güller gibi…