-     iyi de bütün bunlardan bana ne.
onu ne kadar çok ve nasıl sevdiğimi örneklerle anlattığım uzun söylevime verdiği tepki bu oldu.
-     hay bir kunduz!
-     o bir kunduz değil, bin kunduz. örnekleri hep yanlış verdin bari alıntıyı doğru yap, diye kırıcı bir düzeltme yaptı hemen.
-     bir veya bin, dedim. üç bin, beş bin, on bin olsa ne yazar. gönül yazar esprisini yapma ağzına sıçarım, zaten canımı sıktın, hayallerimi kırdın, büyüyü bozdun, diye ekledim.
-     sondan başlayayım. senin büyü dediğin 24 saat sevişmek. ortalama 5 boşalmadan haftada 30 kez boşalmak.
-     ortalama 5 olunca haftada 35 olur, bari çarpım tablosunda hile yapma, diye sırıtarak düzelttim, sanki az önce canı sıkılan, hayalleri kırılan, büyüsü bozulan ben değilmişim gibi.
-     sen busun işte, dedi. bir sinirlisin bir neşeli. gel-gitler arasında yaşıyorsun.
-     ben gelip giderken mutluluktan inlediğini unutma, diye ekledim bu sefer sırıtmayı keserek.
-     sana inanamıyorum, dedi. ruhuma o büyülü dokunuşları yapan, beni bulutların üzerine çıkaran, başka dünyalara götüren adam, nasıl hoşuna gitmeyen ilk cümleden sonra bir öküze dönüşebiliyor.
-     senin ruh dediğin hayatım, hayatımda gördüğüm en güzel göğüs uçları, bulut dediğin her gün itinayla değiştirdiğim beyaz çarşaflar, başka dünyalar dediğin de kredi kartımın limitlerinin amına koyan cafcaflı restoranlar.
acımasızlık sırası bendeydi ve sıramı vermeye hiç niyetim yoktu. hiçbir şeyimi vermeye niyetim yoktur oldum olası. otobüslerde yaşlılara yer vermek dahil. bir sonrakine binselerdi psikolojisinden hiç çıkmadım akbilli yıllarımda. ve yanlış yaptığımı da hiç düşünmedim.
-     neyse bu muhabbet bitmez. daha önce de denemiştik hatırlarsan konuyu kapatmayalım, sonuca bağlayalım, hayata devam edelim taktiğini. hiç bağladığımız olmadı. konu ne kadar konuşursak konuşalım havada kaldı. hatta genellikle giderek şiddetlendi. bu kez sonuca bağlama sevdasından vazgeçelim istersen, dedim.
-     haklısın, dedi. sonuca bağlayamadık hiç. ama şunu da unutma, ne kadar şiddetli bitmişse tartışmalarımız ondan sonraki ilk sevişmemiz o güne kadar ki en iyi sevişmemiz oldu, dedi.
-     üç dakika önce söylediklerini unutmuş olsam senin sırf daha güzel sevişelim diye tartışma çıkardığımı düşüneceğim.
-     konuşurken saat mi tutuyorsun? madem çok dürüstüz, itiraf edeyim. arada bir sevişmelerimiz monotonlaşınca saçma tartışmalar çıkardım. daha çok zevk almak için biraz üzülmeyi göze aldım.
-     bu sefer ne düşünüyorsun?
-     ben amuda kalkayım, sen içime gir.
-     yuh, dedim. hem benden 15 santim uzunsun hem de açı çok ters. avrupalı olsan o fark bu pozisyonda işe yarardı, ama sen tam bir türksün, bacakların tam 15 santim. o pozisyonda ancak dilim girebilir içine.
-     çok şakacı gördüm seni. komplekslerin depreşti yine bay kısa. sandalye diye bir eşya var, vasat olan her evde bile. eugene ıonesco “-ler” ekini ekleyip bir oyun bile yazmış onlar için. aynı bizim ilişkimiz gibi traji – komedi.
-     genel kültürün süper. çoğunu okumamış olsan da maşallah bütün kitaplardan haberin var. ama ikili ilişkiler konusunda zayıfsın. özellikle erkeklerle. daha da özellikle benimle. ama bay kısa için sadece şu diyebilirim. kısa olan sadece boyum. hatta lisede arkadaşlarım benim için “siki boyundan uzun olan tek insan” derlerdi. lütfen yavaş, dediğin günleri unutup laf sokmayı bırak.
son sözü o söyledi her zamanki gibi.
-     ben hazırım, sen istersen kendi kendine konuşmaya devam et, ben de kendi kendimi becereyim.