Gölgeler var duvarımda bakmaya üşeniyorum.
Hepsi birden halay çekiyor.
Masa lambam uyumuş numarası yapıyor.
Göz ucuyla bana bakıyor, ben görünce sımsıkı kapatıyor gözlerini.
Haaapişşş çekiyor.
Sistem birimi çoktan uyumuş, rüyasında inliyor.
Ara sıra monitör geriliyor.. Piksellerini çatırdatıyor.
Telefonumun yanıp sönen mavi ışığı cılız cılız öksürüyor.
Kapı arkası askılıkta favori iki gömleğimin arasından boy gösteren kızıllık raks edip şarkı söylüyor.
Uzaklardan otobüs uğultuları geliyor.
Çöpçülerin sesleri havlamalara karışıyor ara sıra.
Ve ara sıra geçen arabaların çığlıkları odamı kaplıyor.
Gözlerimi kapatınca fikirlerim hararetle tartışıyor.
Telefonumun notlar bölümü gülümsüyor bana ve teşekkür ediyor.
Yıllardır defterim, kâğıdım, gönlümün aktığı mecra o oldu.
Ben de ona gülümsüyorum ve teşekkür ediyorum.
Tuş sesleri de monoton bir besteyle yanımdalar.
Hiç susmuyor manyaklar.
Basmasam uzun süre, hep birkaçı ağlaşıyor.
Duvar kâğıtlarım horluyor.
Gardırobum tülüme kur yapıyor.
Aşk şarkıları fısıldıyor barkot misali siyah beyaz olmuş perdemin kulaklarına.
Ağustos böcekleri Eylül geldi diye eylem yapıp slogan atıyor.
Üst katın envai çeşit minik sesi aşağı iniyor.
Yorganım dalga dalga olmuş, çalkalanıyor.
Elimi kolumu oynattığımda yatağım bağırıyor.
Tavanımda sokak lambasının ışığı var.
Beyaz kalmışlığıyla övünüp direniş marşları söylüyor.
Güneş ayla savaşıyor. Yıldızlar kaçışıyor. Bulutlar tepışıyor.
Sahurun ayak sesleri az ama derinden geliyor.
Bütün bunlar sustuğunda bile kulağımda bir çınlama var.
Kim ne derse desin sessizlik mırıldanıyor.
Ve nihayet Ramazan davulcusu iş başı yapıyor.
Ezanın akabinde, gönlüm de odam da biraz sükûta eriyor.