Kumdan bir ev yapma isteği uyanmıştı içinde. Bunun için biraz uğraşmak gerekiyordu, farkındaydı elbette. Değer diye düşündü, güzel bir evim olacak, herkes çok beğenecek, özenecek. Böyle düşünmüştü, kumdan evin hayalini kurarken.

Önce bir plan yaptı, gerekli malzemeleri hazırladı. Tahmininden daha çok uğraştı. Kolay değildi kumdan ev yapmak. Belki de güzel olan yanı buydu. Hem nede olsa değecekti buna.

Kum onu biraz uğraştırdı. O da uğraştı kuma inat. Kumdan evini henüz bitirmişti. Çok güzel görünüyordu. Karşısına geçip artık doyasıya izleyecekti. İstediğini yapmıştı, başarmıştı. Ama bir şeyi hiç düşünmemişti, yaptığı ev kumdandı.

Hafif bir rüzgar esti. Hafifti. Ama bu bile yetmişti evin güzelliğini bozmaya. Kum taneleri yavaşça savrulurken evde artık değişmeye başlıyordu. Rüzgar esmeye devam ettikçe kum tanecikleri savruldu. Ve evin yerinde artık sadece bir yükselti vardı. Az önce ev olan o kum tanecikleri artık bir şey ifade etmiyordu. Sonra rüzgar biraz daha hızlandı ve tepeye dönüşen kum tanecikleri savrularak diğer kumlara doğru yol aldı. Artık her yer aynıydı. Bir iz bile yoktu evden.

Başladığı yere geri dönmüştü. Bir yanlışlık vardı ama neydi. Acaba yanlış şeyi mi istemişti? Yoksa istediği şeyin sonucunu düşünmeden istediği için miydi?

İstedi, uğraştı ve elde etti. Peki böyle çabuk kaybediş nedendi?

Sonra bir an durdu evi yaptığı yere baktı hiçbir iz olmadığını fark etti.

Sonra dedi ki kendi kendine bir şey yapmadım ki, bir şey kaybedeyim. Bir oyun oynadım ve oyun bitti. Uğraştığı kadar kalamadı ayakta, ama onu yapmayı başarıp, az da olsa izlemesi bile güzeldi onun için.

İz bırakmamış olması daha iyiydi belki de, geride bir enkaz bırakmasındansa. Şimdi sadece hayali kalmıştı. Hayali. Güzel görünümünden.