rüzgâr uyumuş, ağaç dilsiz,
bahçenin bir köşesinde
nasılsa unutulmuş
kırmızı kaplı bir günceden
anılıyor dökülüyor pul pul
ama sahipsiz.

rüzgâr dilsiz, ağaç uykuda,
yalnızca bir yaprak kalmış
nasılsa ayakta,
bırakıyor kendini yaprak,
doğruca aşağıya anıların yanına,
soruyor en dertlisi,
dinliyor yaprak,
bir Leylâ vardı burda hani, diyor
erkenden uyanırdı,
saçlarını örerdi camlarda
saatlarca,
tanırım diyor yaprak,
anlattı bana sevdasını uzun uzun,
ama nerde şimdi o Leylâ'lar !
baktı ki senden haber yok,
kalktı çölleri aştı,
senin yürüdüğün yolları,
O, iki saatte geçti,
şimdi Sheih bilmem kimin
sarayında Leylâ Sultan,
yâni senin anlayacağın
sahipsiz değil.