Zamanın gençleri çok değişti. Artık hiç bizimki gibi incelikler yok. Şimdiye kadar kızlarımın okul hikayelerini dinlemezdim. Bir kulağımdan girer,diğerinden çıkardı. Bir okuldan bahsederdi,yurt dışında Londra’da bulunan dünya çapındaki en iyi okul. Hatta o güne kadar kızımın İngilizcesinin iyi olduğunu bile bilmiyordum. Biz onu koleje göndermedik. Üniversitenin hazırlık sınıfında okumuştu ama bir sene...Nedir ki?Sanıyordum ki kem küm götürüyor işini.
Tatildeydik. Her zamanki gibi öğleden önce denize girmek için aşağıya iniyorduk. Ya üç ya da dört gün olmuştu. Şebnem’ in ise tek unutmadığı şey;kardeşi Özlem ile sürekli telefonda konuşup haber almaktı. Tam odadan çıkarken yine telefon çaldı.Arayan Özlemdi. -Hiç şaşırmamıştık-Umursamayarak Muhittin’le ikimiz denize gittik.
Çok geçmeden Şebnem yanımıza geldi. Gözlerinde sevinci anlatan parıltılar vardı.
-Gidiyorum. dedi
Nereye gidiyordu ki? Okulu bitmişti. Kızım artık kimya mühendisiydi. Demek şu bahsettiği okul , çok iyi dediği okul... Londra... Hiç aklımızda olmayan birşeydi bu. Biz çoktan hayata atılan kızımız için sevinç çığlıkları atmaya başlamıştık. Meğer o doktorası için o okula müracaat etmiş ve hocalarının da referans vermesiyle kabul edilmişti. Toefl sınavlarını da kazanmıştı. Nasıl tepki vereceğimizi şaşırmıştık. Muhittin de ben de ne diyeceğimizi bilemeden bakakalmıştık.
-Londra’daki üniversiteye kabul edildim. O okulun yurdunda kalacağım ama çok vaktim yok. Bir ay kadar...
Bize de tabii alelacele otelden ayrılmak düştü. Telaşla İstanbul’a döndük dönmesine ama Şebnemciğim’de sürprizler hiç bitmiyordu. Kulakları çınlasın... İki hafta içinde yanına alıcakları,eksikleri,yurt dışına çıkış işlemleri tamamlandı. İnsan yaşarken anlamıyor ne büyük işler başardığını. Kızımızın Londra’ya gidişi için üzülecek,komşularla oturup dertleşeçek,sızlanacak “sen gidince naparım?”diyecek vaktimiz bile yoktu. Ben ki yalnız gitmesinler,gözümün önünde olsunlar diye kızımla Manisa’ya gitmiş bir ay onunla kalmış anneyim. Şimdi kızımı öyle uzak yere gönderiyordum ki bırakın gözümün önünde olmasını telefonla konuşmam bile güç olacaktı.
Dedim ya sürpriz kutusu gibi kız diye...Bir Fırat vardı. Şebnem’in arkadaşlarını eve çağırdığı günlerde gelen ordunun içindeydi o da. Hiçbir zaman eve özel olarak gelmemişti. E ben de Şebnem “Fırat..”diyerek söze başladığında “hıhı”cevabını hazır tutarak dinlerdim.
-Anne Fırat var ya.İşte biz onunla çok yakınız bu aralar.
-Hıhı.
-Zaten biliyorsun geçen gün bizimkilerle o da gelmişti.Hatırladın değil mi?
-Hıhı.
Kızımın anlatıp da benim beynime yazmadığım sözlerden biri yine hayatımın şokunu yaşamama neden olacaktı. Tam herşey hazır Londra için tüm hazırlıkları yapmışız rahat bir “oh”çekeriz derken.....
-Anne Fırat’ın annesi sana uğruyacakmış.Daha sonra da ailesi gelir heralde.
-Hıhı.Evet buyursun.Bir dakika!Fırat mı dedin?Annesi mi gelecekmiş? Nasıl yani?
Alışkanlık işte, “alışmış kudurmuştan beterdir”derler ya... Yine dinlemeyecek, sözlerin havada dans etmesine izin verecektim. Onları seyredecek ama söyledikleri şarkıları dinlemeyecektim.
-Evet anneciğim. Fırat da Kanada’da bir üniversiteye başvurdu. Gitmeden sözlenelim diyoruz.
İnsan güzel olayları ani yaşayınca boğazında mutluluğu düğümleniveriyor. Ne çığlık atıp kızıma sarılabildim,ne de evliliklerinin hayalini kurup kızım gidiyor diye ağlayabildim.
-Eh peki madem..
Birkaç gün sonra Fırat’ın annesi kapımızı çaldı. İki kadın oturmuş çocuklarımızın gelecekteki hayatlarıyla ilgili planları unutmuş hoşça sohbet etmiştik. O zaman ağır hasta olan babamın kanser vak’asından bahsetmiştik. Malum çok üzgündüm. Babamın hergün gözlerimin önünde bizlerden uzaklaştığını,diğer dünyaya doğru yol aldığını izlerdim. Sabahtan evden ayrılır, babamın yanına koşardım. Öyle ya onu kaybetmek önceden hiç geçmezdi aklımdan. Şebnem’in yarattığı tatlı heyecanlar bu yüzden takıldılar kalbimde belki de. Babam hastayken,sevinçleri asıldıkları yerden çıkarıp gökyüzüne saçmak utandırırdı beni. İster istemez senelerce yanımda olan insanının sağlığının bozulması kalbimde yüke neden olyor ve mutluluğum altında eziliyor, ezildikçe de gülümseyişler dudaklarımdan uzak duruyordu.
Babamın konusu açıldığında derinliklerdeki hüzün gözyaşlarım gözlerimden,titreyen dudaklarımdan ve çaresiz hareketlerimden hemen belli oluyordu. Fırat’ın annesi de sezmiş,zavallı kadıncağız üzüntüsünü nasıl belli edeceğini şaşırmıştı. Çok güzel geçen çay saatinden ve uzun sohbetlerden sonra ayrılma vakti gelmişti. Belki hiç çocuklarımzdan behsetmemiştik ama aklımızdan çıkmış değildi. Nitekim bu bir tanışma,ailelerin nasıl olduğunu görme buluşmasıydı.
Ertesi akşam Fırat annesiyle birlikte babasını da getirmişti yanında bu kez. Allah rahmet eylesin babasının heyecanı her halinden belli oluyordu. Hâla aklımıza geldiğinde sevgiyle gözlerimiz dolarak anarız onu. Koltuğun ucuna oturmuş,bir türlü rahatlayıp yayılmayı becerememişti.
-Efendim sözü uzatmak istemem. Çocuklar karar vermiş ne de olsa. Hem Şebnem kızımız da Londra’ya gidecek. Madem anlaşmışlar bize de itiraz etmek düşmez. Allah’ın emri Peygamber’in kavliyle kıznızı oğlumuza istiyoruz.
Birtanecik oğluna kız istemek onun için de kolay değildi. Her iki aile olarak elimiz ayağımıza dolaşıyordu. En ufak hatada yerimizden fırlıyorduk. Verdik Şebnem’imizi gitti. Söz kestik güya ama bizim kız yüzük istemedi. Parmağına küçücük halka taktırtmadı bize.Sembole ihtiyaç yokmuş...
Şebnem’i Londra’ya uğurladıktan sonra Fırat’la kaynaşmamız başladı. Hâla hergün babamı ziyarete gidiyordum. Fırat ise üşenmeden beni getirip götürüyordu. Arada bir “Haydi pizza yemeye gidelim”diyor,ilginç fikirler atıyordu ortaya. Üzüntümü unutmamı sağlıyordu. Evin oğlu olmuştu,iyice alışmıştık ona.
Kanser babacığımı kaybettik. Sonra da oğlumuz Fırat’ı Kanada’ya uğurladık. Herşey üst üste geliyordu. Şebnem zaten Londra’da zor şartlar altındaydı. Ama çok uzun sürmedi. Bizim kız yine “sürpriz!”diye bağırıverdi işte. Şebnem doktorasını bitirmişti. Fırat Kanada’ya gideli üç sene olmuş,oturma izni almıştı.Tesadüf eseri kızımın en mutlu anında üzerinde benim elbisem vardı. Mavi elbisem... Şebnem’in çok sevdiği,isteği üzerine onun bedenine uygun hale getirdiğim elbisem... Kızım Kanada’da Konsolosluk’ta hayatını bir erkeğe adamak üzere “evet”derken üzerinde gelinlik yerine,annesinin elbisesi vardı.
Ne zaman anlatsam sorarlar
-Eee düğün olmadı mı yani?
-Olmaz olur mu? Hayatta bırakmam düğünsüz. Benim elimden kurtulur mu?
Kurtulmamıştı zaten. Şebnem yine düğün istememişti. Ona kalsa söz yüzüğünü takmadığı gibi evlilik alyansını takmayacaktı ya... Düğünü milletin karnını doyurmak olarak görüyordu kızım.H ayatımın en güzel,en eğlenceli gecesi olacaktı bu benim,izin vermedim. Düğüne ikna ettim.
İnatçılık kanımızda mı var bilmiyorum. Ama bu sefer de Şebnem’i gelinlik konusunda ikna edemiyordum. Normal bir elbise giymek istiyordu.
-Kızım olur mu öyle şey? Düğünün bu senin.
Neyse gelinliği kabul ettirdik,duvağı ettiremedik. Duvak takmadı.Fırat ise,benim uzun boylu oğlum,karısının inatçılığını gözlüklerinin arkasından gülen ve seven gözlerle izliyordu. Kayınvalidesinin isteğiyle Şebnem, çiçeği de eline aldı ve sonunda düğün gerçekleşti.
O kadar mutluyduk ki hepimiz... Muhittin,ben,Özlem ve Şebnem... Flash patladı ve mutluluğumuz fotoğraflara yansıdı,ölümsüzleşti. Gelinlikli, elinde çiçeği Şebnem(duvak yok)gururlu anne ve baba ve ablası adına sevinen bir kızkardeş Özlem...