Bir nefrettir başladı gözlerimde.Okudukça gelen bu ümitsiz sonlar,beni kitaplardan bile bunalttı.İnsanın en bahtsız yanıdır;yaşadıkça öğrenmek, adilikleri , aldatıları görmek ve öğrendikçe yıkılmak.Bu çağlar öncesinden,Adem ve Havva ‘dan miras kalmış bizlere.
Romeo’nun Juliette’i,Ferhat’ın Şirin’i hepsi Adem’in evlatları değil miydi?Tanrı’nın cezalandırdığı Adem ve Havva kulunun cezalarını çekmediler mi onlar da?Bize bırakılan ne Adem’in servetiydi ne aşkı ne de yüreği..Yalnızca yaşadığı umutsuzluklar,pişmanlıklar kaldı elimize.
Dünya’ya gelişimize karşılık Tanrı elimize bir küçük mutluluk tıkıştırdı;küçük bir çocuğun eline şeker verir gibi..Gülüşlerimiz yalnızca bikaç sene oyuncak oldu bize.Bir çoğumuz bu kadar bile şanslı olamadı.Bir bebeğin dünyaya gözlerini açma sevinciyle etrafına bakması,ilk görme hevesiyle incelemesi gibi ilk hüzünlerimizi derinden yaşadık.
Bazı şeyler vardır ki sonları bilindik,adımız gibi ezberlediğimiz acılardır.Ulysse’in Pénélope’si senelerce nakış dikip ,geceleri sökerek hiçbirşey elde edemedi.Ne Ulysse’inden haber vardı,ne mutluluğundan...Sönen ışığın arkasından karanlığa boş ümitlerle koşup durdu.Kendini avuttu yıllarca...
Bir yasak elma uğruna indik bu işgence yuvasına.Jüpiter’in erkekleri Venüs’ün kadınları hep bir araya toplandık.Tanrılar’ın nazı uğruna yoksulluğa,mutsuzluğa ve sonunda toprak olmaya katlandık.Onlar bize akıl verdi,yanına da hırs,cimrilik ve sonsuz arzuları kattı.
“Sevgidir kalplerinizi dolduran!”dedi Tanrı’lar, fakat sevgiyi yanlış öğrettiler. Hırs aşka dönüştü,para oldu ve nefret olarak çıktı kalplerden.Aldatma bir ihtiyaç halini aldı ve anlaşıldı ! Jüpiter erkeğe aldatsın diye , Venüs kadına intikam alsın diye sevgi verdi.
Bu seferde Tanrılar’ın suçunu çekti insanoğlu. Adem’in ya da evlatlarının Tanrı’yı yargı hakkı olsaydı bu kadar sorunun cevabı bulunur muydu acaba,ruhların isyanı sonucunda bundan daha kötü bir ceza, daha büyük bir haksızlık bulunabilir miydi?
Yaşamda hak etmeden bir sürü acı çekiyoruz.Bir kez de bizlere şans verilseydi hiçbirşey böyle olmazdı belki de.Adem’in dala dokunuşu engellenirdi.Şanslar elimizden alınmış bir kere,yasak ağacın gölgesinde yaşamakla hükümlendirilmişiz. O halde yaşamdan sonra ceza niye,yeterince acı çekmedik mi?
Belki de en iyisi düşünmemek.Cevabı olmayan sorular sorarak, olanaksıza oynamak dışında elime birşey geçmeyecek.Yasalarla yasak doğduk,günahlarla suçlu öleceğiz.Sonum nasıl olsa böyle olacaksa,varım herşeyi yaşamaya !