Uykusuzluğuna karşı canlıydı zeytin bakışlı gözler. Uyumamıştı sabaha kadar. Küçücük dünyasında genişletti hayallerini. Hiç bilmediği, görmediğiydi gözlerinin önünde duran. Nasıl birisiydi, ne yapardı? Saçları, gözleri ne renkti? Kızar mıydı acaba? Yok, kızar mı hiç, eğer öyle olsa sever miydi bunca insan. Öyle biri olmalı ki, sevsin annesi gibi…

Nerdeyse sabaha kadar uyumadı uçmaya hazır küçük yürek. Annesinin uyanmasını söylemek için açtığı kapının ardında hiç alışık olunmadık bir manzara duruyordu. Yatak çoktan düzeltilmiş, eşyalar yatağın üzerine itinayla koyulmuş, sanki annenin kapısını açmasını bekliyordu. Kapının açılmasıyla hemen doğrulmuş, sevinçle annesine sarılmıştı. Anne şaşkınlığa fırsat vermedi benliğinde, yıllar öncesini hatırlaması yetti bunun için. Özenle taradı küçük kızın saçlarını. Haftalar önceden alınmış kar beyaz kurdele takıldı ardından. Okul önlüğünü kendisi beğenmişti. Aynanın karşısına geçmiş kendisine bakıyordu. İnanamıyordu bir türlü. . Dönüyor, dönüyor tekrar bakıyordu. Bir başka edayla savuruyordu saçlarını. Nasıl kahvaltı yaptığını bile hatırlamıyordu. Erkenden yerlerini almışlardı ihtişamlı okulun bahçesinde. Gözler etrafı tarıyordu dikkatli bir şekilde. Acaba şu sürekli tebessüm eden kadın olabilir mi? Ya şu gözlüklü bey, ya da dedemin ki gibi saçları beyazlamaya başlamış olan şu adam… Merakı yiyip bitiriyordu onu. Kendince birçok kişi seçmişti, olabilir demişti hepsine de çocukça bir tutumla.

Nihayet çalmıştı hep uzaktan duyup hasretle kulak verdiği zil. Şaşkın bakışlar içerisinde sıra olmuştu hiç tanımadığı bir sürü çocukla birlikte. Konuşmalar yapılmış, istiklal marşı söylenmişti. Ve en sonunda o an gelmişti. Gözlerine uykuyu tattırmayan, merakını kudurtan kişiyi görecekti nihayet. Sınıfa annesi götürmüştü. Onu bir sıraya oturtmuş, yanına da kendisi oturmuştu. Anladığı kadarıyla herkes kendisi kadar hevesli değildi. Çünkü büyük çoğunluk ağlıyordu. Anlam veremedi bütün bunlara. Artık annesi de gitmişti. Güçlü hissetti kendini. Artık büyüdüm dedi kendi kendine. Bazılarının halen ağlamasına rağmen girdi içeri sabahlara kadar hayalini kurduğu öğretmen. Bugüne kadar hiç böyle hissettiğini hatırlamıyordu. Hatta bayram sabahlarında bile hiç böyle olmamıştı.. Ayağa kalkması gerektiğini biliyordu. İçeriye giren bayan gözlerini kamaştırdı. Sanki daha önceden tanıdığı, her gün gördüğü birisiydi. İçindeki sevgi seli taşıverecekti sanki.

Öğretmen kendisini tanıtmış, sanki o da herkesi daha önceden tanıyormuşçasına sevgiyle bakıyordu herkese. Şimdi sıra sizde demişti. Herkes beklide hayatında kurduğu en riyasız cümlelerle anlattı kendini. Öğretmenin söylediği her şeyi, her heceyi, her harfi müthiş bir dikkatle dinliyordu. Cırlak zilin sesini, onu öğretmeninden ayırmaya çalışan bir el gibi bildi. Halbuki bir önceki zilin kavuşmaya atılan ilk adım olduğunu unutmamıştı. Öğretmen çıkmamıştı, velilerse sınıfa çoktan doluşmuşlardı. Öğretmen hanım hepsiyle tek tek tanışıyor, büyük bir itina ile ilgileniyordu. Annesi de konuştu öğretmeniyle. Annesinin kulağına “nasıl buldun onu” demişti. Annesinin cevabı beklediğinden daha güzeldi, “tıpkı senin bulduğun gibi”. Gitmesini istemişti annesinden. Harçlık istemeyi de unutmamıştı. Artık her yönden ağır ağır özgürlük kazanmanın adımı bugün atılacaktı.

Gün çok çabuk geçmiş, ayrılmak istememişti öğretmeninden.İçinden öpmek gelmişti onu, ama cesaret edemedi söylemeye. Dışarıya çıktığında annesi çoktan gelmişti okula. Yol boyunca o’nu anlattı annesine. Eve geldiğinde çıkarmak istemedi üzerindekileri. Bir daha, bir daha baktı aynaya. Sanki şimdiden özlemişti öğretmenini. Utanarak sordu annesine “kıskanıyor musun anne”. Anne sadece gülmüştü bütün cevaplara denk.. Ve uyumuştu dünkü uykusuzluğuna inat.

Sabah kalktığında saatine baktı, ama bugünkü başka bir heyecandı. Bir kişi değildi rüyalarını süsleyen. Bir sürü çiçekti merakını kaplayan. Yine erken kalkmıştı ama bu defa kendisi taradı saçlarını. Ve uğur getirmesi için aldı eline öğretmenliğinin bu ilk gününde yıllar öncesi ilk defa taktığı kurdelesini. Aceleyle çıktı kapıdan. Ve yıllar öncesinin heyecanını tadarak, kendi okul yoluna hiç benzemeyen bu yeni yollarda yürüdü öğretmen olarak…