Anne!

Bu sözü söylerken içimden geçenleri hissetmeni öyle çok isterim ki… Bunu ancak, hep karşılıksız sevip de bir türlü o tek yanlı sevgiye muhatap olamayanlar bilir.
Günler gözler önünde savrulup gider. Ya farkında değiliz ya da fark etmek istemeyiz. Sen göremezsin saçlarına kurdelalar bağladığın kızının büyüdüğünü. Aynaya her bakışımda duyduğum ıstırabı, gözlerimde hiç düşmeyecekmiş gibi duran hüzün bulutlarının verdiği yükü bilemezsin. Acı, hüzün, kaybetmek yoktur senin bizim için yazdığın sözlüğünde. Hep güleriz gönülden, içimizdekileri sen bilmezken.
Geceleri karanlıktan, yağmurda şimşekten, uykuda kabustan hala korkarım. İlk günkü gibi muhtacım sana aslında. Hastalandığımda kıvrılıp başucumda dualar edişin yok mu sessiz sedalarla, düşündürür hep beni evlat sevgisi adına. Yokluğunda fark ederim her sabah okula giderken verdiğin öğütlerin kıymetini. Ve seni acımasızca dalından kopardığım anların ardından ağlarım haksızlığımın anısına.
Gün gelir göç yaşarım iç dünyamda. Depremler olur, fırtına çıkar, üşürüm. En büyük teselliyi işte o zaman verirsin. Benimle birlikte çektiğin her zerre acı, büyük yükler alır üzerimden. Güven duygusu verirsin bana. Gülmeyi sen öğrettin her ne kadar seni zaman zaman ağlatsam da… Öğütler verirsin hayatın kuralları adına. Uçmaktan bahsedersin, kendi ayakları üstünde durmaktan… Belki duramadım kendi ayaklarım üstünde, ama talih kime ne zaman güler bunu ne sen bilebilirsin ne de ben…
Uçmak vakti benim için geldi mi, ne dersin anne? Ben senin kollarından uçmak isterim. Üşüyen ellerimi sımsıkı tut, ağlama gözlerimin içine bakarken. Gideceğim yerlerin güzelliğinden bahset, çocukluğumu anlat. Hani o her zaman anlattığın masalı yine anlat. Ama ayrılık deme… Kapanan gözlerimin ardından yüzünde bir tebessüm belirsin. Beni emin ellere teslim ettiğini bil. Ve buz gibi olan elime küçücük bir öpücük kondur. Dönüp baktığında ardına, hep güzellikleri gör, beni utandırma. Sakın saçlarımı okşamayı unutma. Bilirsin ne kadar çok sevdiğimi dizinde uyumayı. Korksan da, cesaret edemsen de beni son defa koklamaya, ne olur bir tanem hissettirme bunu bana. Sanki duyuyor gibiyim “analar çocuklarından korkar mı hiç” deyişini. Korkmaz değil mi anne? Çocuklar gün gelir kendilerini binbir emekle büyüten analarına vefasızlık eder, ama analar öyle değildir. Bunu bilirim beni bağışla…
Bana dair ne varsa hepsini sakla. Bir yük gibi değil, beni hatırlamak adına. Hep ayrıcalığım olsun gönül dünyanda. Çünkü sen ayrısın benim yanımda. Beni kimse sevmedi can-ı gönülden. Yalan, riya olmasındı halbuki tek isteğim. Karşılıksız sevgiydi bütün olanaklarını bana tanıyan. Ben başkalarında karşılıksız sevmenin ıstırabını, sende her şeye rağmen sevilmenin mutluluğunu yaşadım.Teşekkür ederim sana. Beni dokuz ay karnında taşımış olman bile yeter, hakkının ödeyemeyeceğim kadar çok oluşuna. Bilirim kızamazsın, kin tutamazsın, seni kırdığım zamanları da çoktan unutmuşsundur. Ama yine de duymak isterim, gözlerim kapanmış bile olsa… Ne olur anacığım, hakkını helal et bana!