balkonundan çiçekler atardı bana,
ben, beyaz bir mendil bırakırdım
her uğradığımda kapısına,
durup dinlenirdim yorulunca,
beni görünce dayanamaz inerdi,
elinde bir bardak suyla aşağıya.

balkonundaki çiçekleri tanıtırdı bana,
ve çiçeklerdeki rengin güzelliğini,
bir gül eksik derdim yanıt olarak ona,
dudağını büker, eğerdi başını yana,
titrerdim, dayanamazdım fazla,
en güzel gülleri sunardım ona.

gel zaman git zaman !
zaman nedirki çabucak geçiverdi,
bir bir değişti balkondaki çiçekler,
artık ne gül atan var balkondan,
ne de susayınca bardağı uzatan el,
yine geçiyorum akşamları kapısından,
boşuna arıyorum ıtır kokan ellerini.