Kimsesiz kaldım…

Ruhumu sardı yine acılar.Kapattığım yaralar açılmaya yüz tuttu.Kanadı gönlümün kuytu yaraları…Seni orada bırakıp…seni hayatımın o noktasında bırakıp gitmek yaktı yüreğimi.Artık devam eden yolumda varlığının yanımda olamayacağını düşünmek nasıl acıtır içimi bilemezsin.

Evime geldiğimde huzuruma başka bir huzur katardın sen.Bugüne kadar böylesine tatmamıştım ben hiç bu duyguyu.Sana dokunmak hele…Okşamak seni…Elini elime koyup öylece durman.Gözlerimin içine bakman.Burnumu ısırırdın arada.Nasıl unuturum ben bunları?Nereye koyarım şimdi ben bunca anıyı?

Geceleri uyurken yanıma gelirdin.Koynuma sokulur beraber uyurdun benimle.

Kokunu özledim ben.Çok özledim!

Nerede olduğunu, ne yaptığını biliyorum.Bunu bilmek daha çok koyuyor inan bana.

Ben seninle bırakmak için beraber olmadım ki!Artık evimde yok huzurum.Neşem çıkıp gitti.Bu acı hayatımın sahiplendiğim anılarında kalacak beyazım…

Canım Yosmi’m affet beni.Pamuğum affet.

Canım kedim affet beni…

Seni çok seviyorum…
     
Çağla GÖKDENİZ