Kırılma noktası.Ben sorunun adını koyamayınca ve sen…Karanlığın ismini bulunca başladı.
Aramızdaki karanlığa dair bir konuşma geçtiğinde.Sen beni bana hatırlattığında ve benim susup…Sessizliğimle beklide karanlığımla başladı.

Ümit vardık.Karanlığın sonu kim bilir ışıktır diye…

Konuşup yüreğindekileri olağan kalıplarına sokup bana sunduğunda, benim seni dinlemediğimde.Benden, kendimden çok korktuğumda.Aslında korkacak daha çok şeyim olduğunu fark ettiğimde…

Başladı yine her şey…

Olması gerektiği andan, olması gerektiği zamandan roller çalıp oynamaya başladı yine senoryomuz.

Her zamanki bağlılıyla…

Bağlanmasaydık belki.Bağlı olmanın derinliğini böylesine hissetmeseydim belki.Belkiler attıkça başka anlamlardan uzaklaşıp sana kalmasaydım öylece…halimle…çıplaklığımla…Ben diye bir şey kalmasaydı ve sen ben diye bir şeyden habersiz olsaydın ne olurdu diye sormadım hiç…Hiç!..

İstedim ki dipsiz kuyulara yuvarlanmayayım ben.

Kalmayayım varlığından yoksun.Varlığının büyüsüyle var olayım bende.Ki dipsiz kuyular çağırmasınlar yine beni.Bana sen kadar hasret kalmasın onlar.Ben diye var olan benden bihaber olsunlar istedim.

Bir sen bil istedim beni…

Halden hale tutuşurken, rollerden rol beğenirken, senaryoyu değiştiremeyeceğimi sezdiğimde.Yoo, hayır kabul ettiğimde.Kolay oldu sana akışım.Bir suyun yatağına ulaşması kadar kolay ve kısa…

Çalınmış bir hayat değil bu.Sahip olduğumuz, sahiplenip kendimizi sahip ilan ettiğimiz bir ömür…

Ömrümün ömür kısmını kaplayan sana…

’’Ömrüm’’ olduğun için…

16.02.08/BARTIN