Laikliğin doğum yerine baktığımız zaman Avrupa olduğunu görmekteyiz. Sebebi de çok basit; ortaçağda karanlığı yaşayan Avrupa’da, kiliseler ya da kilise temsilcileri eliyle halka zulüm yapılmaktaydı. Zoraki vergiler, toprakların kiliseye ait olması, düklerle papazların siyasi arena da algülüm-vergülüm ile halkın emeğinin sömürülmesi vs.
Laiklik Avrupa’da haksızlığa bir isyan olarak doğdu. Buna göre kilise ile halk haklarını bilecek ve birbirlerinin alanına tecavüz etmeyecek.
Laikliğin batıda bir yaşam biçimi olmasıyla birlikte halk şöyle rahat bir nefes aldı.
Gel gör ki, laiklik Müslüman ülkelere uyarlanma girişiminde asıl amaç ve hüviyetinden arındırılmış olarak lanse edildi ve edilmeye de devam etmektedir.
Çünkü Müslüman ülkelerde ne cami baskısı, ne de din adamı baskısı olmamıştır ve olmayacaktır da. Çünkü din, bir gönül işidir. Gönülde var ise yaşanır. Yok ise her akıllı, hür ve reşit birey kendisinden sorumludur.
Batı, çok zor badireler atlatarak laikliğe kazandığı için kıymetini bilmiştir. Batıda birey dinini yaşamak istiyorsa, laik devlet onun ibadet hürriyetini sağlamak için kendi üzerine düşen görevleri bilahare yerine getirmektedir.
Kilise, laiklik anlayışından sonra, toplumsal siyasete hükmetme anlayışını bırakmak durumunu benimsemiştir. Sadece kendini dindar hissedenlere ya da dinini yaşamak isteyenlere en rahat ve huzurlu ortamı sağlamak için çalışmaktadır.
Ülkemiz topraklarına cumhuriyet sonrası teşrif buyuran laiklik kavramı, ilk anda batıdaki anlayışın bir tezahürü olarak varlığını hissettirmiştir. Yani “Din ile devlet işleri birbirinden ayrıdır. Din devlet yönetimine, devlet yönetimi ise dinin alanına karışarak baskı oluşturamaz.”
Buraya kadar her şey güzel:
İsteyen herkes bu anlayış çerçevesinde dinini yaşar.
Yaşamak istemeyene de ne din, ne de devlet müdahalede bulunmaz.
Ancak Türkiye halkının ekserisinin Müslüman olması hasebiyle devlet, Diyanet teşkilatı aracılığıyla ve okullardaki eğitim müfredatı yoluyla anayasal olarak, batıda kiliselerin doldurduğu dini alandaki boşluğu doldurma görevini üstlenmiştir. Bunun için de laiklik ülkemizde gerçek işlevinde kullanılmamıştır.
Bu da laikliğin ülkemizde en çok tartışılan kavram olmasına neden olmaktadır.
Laikliği, kimisi dini yaşamın güvencesi olarak görüp algılarken, kimisi de dinini yaşamak isteyenlere bir baskı aracı olarak görmektedirler. İşte laikliğin fikri çatışması da buradan çıkmaktadır. Oysa laiklik, inançlara eşit mesafede durmak olarak algılandığında, sorun olmak yerine, çözüm oluşturmaktadır.
Anayasada ya da diğer yasalarımızda tanımlanmamış laiklik kavramı, kimileri tarafından keskin bir kılıç gibi kullanılmak istenmektedir.
Ülkemizde laikliği anlatırken “Laiklik; adam olmaktır.” Diyenler bile çıkmıştır. Bu kadar kavram kargaşasına yol açan ve bir tanımı bulunmayan laikliği, bu kadar sert kullanmak, tabiî ki, kullananı da kavramı da halktan uzaklaştırmaktadır.
Hani ABD, Irak halkına demokrasi getireceğiz deyip masum bir milyon Iraklıyı katlettiğinde, ırak halkı olup biteni yeni anlamıştı ya. Demokrasiyi, haksız yere cezalandırma olarak algılayan gariban ırak halkı, çocukları çok yaramazlık yaptığında “Demokrasiyi çağırırım ha!” diyerek çocuklarını tehdit ediyor ya. İşte bizdeki laiklik anlayışını da bu tarzda hafızalara kazımak isteyen laikçiler var. Laiklik, kimilerince bir terbiye aracı olarak görülmektedir:
“-Seçimi kazanırsan laikliği çağırırım ha!”
“-Bizim fikrimizin dışında icraatlara meyil edersen laikliği çağırırım ha!”
“-Partini kapatırım ha!”
“-Seni işten atarım ha!”
“-İşini başına yıkarım ha!”

Türkiye’de bazıları, laikliği, maalesef korkunun aracı durumuna getirmeye çalışmaktadırlar. Bu konuda da epey mesafe kazanmış durumdalar. Bunun ne laikçilere, ne laiklik ilkesine, ne de halkımıza bir getirisi ve kazanımı söz konusu olamaz. Kardeşçe yaşamak varken, neden korkuların tesiriyle yaşasın bu kadirşinas halk.
Biz asırlarca kardeşliğimizin kuvvetiyle Çin Setti’nden Adriyatik’e, Sibirya’dan Afrika’ya hükmettik. Daha yakın tarihimizde Anadolu’da emperyalizme karşı Kurtuluş Savaşı destanını yazdık.
Yoksa yazmadık mı?!
Şüphe yok ki, yazdık.
Ancak, ülkemizin huzurunu kaçıranlar sahneyi devralınca, kısa süreli de olsa metanetimizi kaybedip “Acaba!” tereddüdünü yaşamaktayız. Şükür ki, kendimizi çabuk toparlıyoruz.
Selâmetle.