(seni çok sevdiğim için; şimdi tüm aşklar benim…)

Gördüğüm her gölgeyi sen sanırdım/yanılmazdım hiç! Severdim seni, sadece seni… Öyle işte, dahası yok bu işin… Çünkü ben, seni sevdiğim sürece yaşamayı hak edebiliyordum. Seni sevmek tarifsiz bir anlatı gibi kalacak yazarların mürekkebinde.

Gidişinle… Yarım kalmamdan belli değil mi? Şimdi yalnız değilsem; içimdeki bu acıya benzeyen şey, ne söyler misin? Canım çok acıyor. Ama sen yine de benim için üzülme! Dert etme, kendine. Ben bu sevda yolunda sınanıyorum. Biliyorum, hiçbir engel geri döndüremez beni bu yoldan. Bastığım her toprakta sana kavuşmanın verdiği mutlulukla daha nice zorlukları aşacağım. Kendimi aşka bırakacağım, aşkına…
(sana söz, sadece seni çok seveceğim…)

Gönlüme, adının tüm harflerini hapsettiğim günden beri/ tüm sevda sözleri yetim kaldı. Sensiz anlatılmaz olmuştu sevgi. Buna hakkım var mıydı, bilemiyorum. Ama yine de seni benden uzaklaştıracak tüm sözlere, seni ne çok sevdiğimi haykırdım. Neler yapabileceğimi ispatladım… Her şeye değerdin/ çünkü gönlümdeydin!
(her anı saklı bir alfabe yolu bu, yüründükçe aşk olan…)

Şimdi her yerdesin; gözlerimin gördüğü, dudaklarımın söylediği ve tenimin değdiği… Uzanıp geçerken önümden tüm saliseler, ölüm fermanımı çoktan imzalamıştım ben. Belki yaralıydım, belki çaresizdim ama bil ki hiç vazgeçmedim senden/ vazgeçmeyeceğim de… Bir gülüşünle bin can geldiğini bil ve seninle var olduğumu sakın ha unutma! Bana uzak tek yol sensizlikken, gözlerimden kaçırma gözlerini…

Tek yoksulluğum sensin. Kaybedişim, umudumu yitirişim de… Ama olsun bunlar sevgiyle aşılacak sorunlar. Yani yine senin sevginle, aşkınla… Bak gördün mü? Yine muhtacım sana. Yine “sen” ve hep ”sen”, sadece yüreğime yaşama sevinci veren. Bedenim hiç bu kadar bir başkası olmamıştı. Seni tanımadan önce, hiç inanmazdım aşka. Şimdilerde her “seni seviyorum” deyişte, mutluluktan mutluluğa koşuyorum. Hepsi sayende… Seni seviyorum, en derinlerimden.

Seninle vuruldum. Her kurşunda yüreğime akıttım seni. Aşkı, yaşamayı, mutluluğu hep sen bildim. Bir gün bile ah etmedim, isyanım sözlerimden taşmadı hiç! Kırılmadım, kızmadım ve asla yorulmadım. Çünkü biliyordum, sen vardın hep içimde. O eşi benzeri bulunmayan tarifsizliğinle… Özeldin, güzeldin; ne de olsa yüreğimdeki aşktın!
(sevdiğimdin; sevdikçe, sevmeyi sevdirendin…)

Sevgilim, seninle biraz dertleşmek istiyorum. Biliyor musun, yalnızlık yolculuğunda ilerliyordum. Aşka pek inanmazdım; aslında gerek duymazdım. Mutlu olduğumu sanıyordum/ yanılıyordum! Çünkü seni tanımadan önceki hayatımdan geriye kalan koca bir boşluk olduğunu, senden ayrı kaldığım zamanlarda anladım. Sahi yaşım kaç benim? Sensiz kaç yaşındaydım? Seni hak etmek için bunca yıl beklediği için artık kendimi de seviyorum/ en çok yine seni seviyorum, kendimden de öte… Ve belki her şeyden çok yine seninle yaşıyorum hayatı. Hiç itirazım yok buna. Her şey geçiyormuş, geçmeyen yine sensin. Seni sevdiğim için; tüm aşklara saygı duyuyorum, en derinimden…

—seni sevdim çünkü kendimi buldum; kendimi sevdim çünkü aşkı sende buldum…


( yürek burkulmalarında-ki tozlu yazılar–27 ) —Emre onbey