artık üç satırlık mecburi hasretlerim kaldı elimde. hakırır sesime martılar, deniz yakar oldu yüreği. neredeyim, çabalar boşa. hayat yol vermez kalan yaşam suyuma.

şimdilerde diye başladığım tüm cümleler yarına küskün. şimdilerde yarını düşünür oldum.

şimdilerde yarını düşünürken vazgeçtim geçeceğim paslı felekten. yani demem şu ki vazgeçtim yaşamaktan. tezatlık arasında kalmış bir çocuğum, ağlamaklıyım ve sükun bir yağmur yıkar bedeni.

herkes gül yüzünü takınmış suratına. masum görünürler, mutlular. neşe akar keder yerine. bir tomurcuk beklerdim, güneş ışığı bende çok iken. güneştim aslında, tükenmez yaşam kaynağıydı gözlerim.

artık üç satırlık mecburi adımlarım kaldı hayat yokuşunda. herşey mecburi. yemek yemek, su içmek, kampüs yolunu çekmek, uyumak vs. vesaireler ile doldu yaşamım. yaşamım; ne kadar içli bir sözdü öncesinde. ben sözcüsü. yasama yürütme yargı.. ne de severdim bu üçlüyü. üç satırlık ömrümü...