bir fırtına tuttu bizi... der türkünün birinde bilir misin?

yağmur bize küsmüş, saçmaz oldu toprağa bereketini.. buğday bize küsmüş, vermez oldu sonbahar sarısı nimetini...

çiçeksi kokunu duymayalı özene bezene biriktirdiğim laleler soldu. fesleğen balkon demirinde mahsun..

akasyalar eskisi gibi değil, yedi veren gülleri solgun...

demem şu ki; tüm doğa kızdı ikimize. ne garip bize diye bir kelime çıkamaz oldu ağzımdan. eskiden ne çok derdik değil mi: biz'i. tamamlardık birbirimizi..

şimdi oldu, eskiyi özleyen. ve bir de ben mazinin kucağında uyuyan. çek al beni buralardan desem, duyar mı kulağın sessiz bakışlarımı. bakışlarımda anlar mı yüreğin hala sevildiğini?

yüzünden uzak memleketlerin kara yazgısını taşımakta bedenim. her memleket biraz daha kırgın sana varamadığımdan. deniz haykırışsız, tartışmasız istemez oldu beni. onura uzanır elim, yüreğim dur der. gururun yamacında biraz daha dinlenirim. onurdun sen, ruhuma hasret getiren, biraz titrekti sözlerin ama sevilirdin tüm mahçupluğunla. her şeye rağmen tüm olumsuzlukları gerimde bırakıp yarınımı eriştirmiştim sana. bir annenin kutsallığında karşılıksızdı verdiklerim, sevgim sonsuza değerdi. çok eskilerde kaldı senin sevgin. benimki dünde, bugünde yarında, geceleyin yatağımda, gündüzümde yastığımda. velhasılı unutuldum unutulurken bilemedim unutmayı.

sen şimdi nerelerdeysen gel ve açıkça sun şefkatini. çünkü Mikail'in gayretiyle ayaktayım. O'nun suyuyla, toprağıyla, havasıyla.. çünkü dayanma gücüm kalmadı hayata. hayatımın odak noktası senken virgül attığımız yerden dönmek beklenir. öylesine kokuna hasret ki bu can deniz, güneş, çay demi neşe katamaz oldu bana. bilirsin en sevdiğim üçlüdür bu. en sevdiğimin yanımda oluşuyla anlam bulan.