herkesin dilinde,
dünya söylüyor,
sevdanın kucağının
bu gezegende bir yerde olduğunu,
belki güllerle donanmış bir bahçede,
belki kokusu sarhoş eden
hanımelinin uzandığı bir köşede gizleniyordur,
ya da perdeleri sıkı sıkıya örtülmüş
ruhun ışımış pencerelerinden birinden
bizi gözlüyordur kıskanç gözlerle.
yalnız şunu bilmeni isterim senden,
sevdamı kucaklar gibi ağaca sarılmış
o hanımelini de severim,
beni baygın kokusuyla sabahları uyandıran
gül goncalarını da,
ama birini seçin deseler
ille de güller derim,
nedenini hiç sorma,
çünkü ne sen bunu gurur meselesi yapabilirsin
ne de ben o kadar sâf olabilirim kollarım bağlı bu
köşemde,
tek korkum, gülün o dikenlerinin
yüreğine değer değmez
sende açacağı o yaranın
kapanması için geçecek zamanın
biraz uzayacağı korkusudurki
deli divane ediyor beni
ve bu büyük sevdaya merhem olacak goncaları
bize geri vermeyecekse eğer zaman
çıkamam sabahlara,
yarınlara,
ölürüm inan.

açar elbet o gonca, açacaktır,
ya bir şakayık olacaktır kendiliğinden,
ya da pembe bir gül,
sevdamızın kollarında açacaktır bir gün,
günlerden de pembe bir perşembe olacaktır.