- DELİNİN HASTANE GÜNLÜĞÜ-II
Ağır ecza kokar koridorları,üzerine siner insanın ve dört tarafından kuşatılmışsın sinir bozucu bakışlarla..
Kimi yüzüne bakar,bir güzel söz,bir müjde,bir umar,çare..”İyi olacaksın” Demek dürtüyor içini insanın..Umut.. Ya iyi olmazsa,ya kırılırsa?Nasıl hesap verirsin musallanın soğukluğuyla sevişmeye durmuş bir ölüye? Varsın tanımadık olsun..Umut kırılmıştır bir kere..Acaba o en son konuştuğundaki gülümseme duracak mı yüzünde?Vazgeçiyorsun..
Kimi gözler şizofren bakar, anlamsızca.. Sağlıklılığını ondan çalmışsın sanki,sanki gözlerindeki feri ondan,sanki soluğundaki düzeni..Korkarsın bakışlarından..
Bir sana bakar,bir kendine.. Koca adam,küçük çocuk,yaşlı nine.. Bakışlarındaki acı değer yüreğinin tam orta yerine..Düşünürsün hiç olmasaydı gözlerim diye,taş olsaydı bütün canlılar..Yürek olmasaydı,vurmasaydı,çarpmasaydı, düşmeseydin buralara..Ama olsaydı sevmek..İnsanı var eden umut..Olsaydı..
Ağır ecza kokuları.. Soluk kokularını bastırsın diye mi?Ağır,kahreden,ezen bakışlar.. Herkes sussun diyemi?
Her yaştan ve her cinsten insanı bulabilirsiniz,sınıfsız,dilsiz, dinsiz, milliyetsiz..tek tiptir giydikleri elbise hepsinin, tek tip;Hastalık.. Ve tektir kimlikleri;Hasta..
Bağırır,çağırırlar..Asabi,histeriktirler, bir o kadarda korkak..Bir yavru kedi çaresizliğidir aslında saldırıları..
Amonyak kokar laboratuar önleri,ellerinde birer pet bardak.. İdrar sırası..
Kan yanar,kan kokar..Koca adam gözlerini yumup, dişlerini sıkar,korkar kolundaki şırıngadan..Yana çevirir başını..”Sen değimliydin demin bağırıp,çağıran? Niye böyle sus pus olmuşsun?” Gülünebilecek ender yerlerden biridir kan alma odaları../O’da gayri ihtiyari gülümsemeler/
Bir çocuk ağlar, dolandırıp gözlerini tüm gözlerin bebeklerinde.. Her kes anne kadar sıcak..Anne “Sus” Der..Çocuk susmaz.. Anne her kes kadar soğuk..
Ellerinde birer beyaz kağıtla dolanır durur bazıları sabırsızca..Eli yüzü düzgün insan ararlar..”Bakıver buna bir zahmet,sonuçlarım nasıl?”Bilir aslında sonucun değişmeyeceğini ama yinede..Umut işte..”Sonuçların güzel,hepsi referans değerler de,çok ama çok az şekerin yüksek oda önemsiz” Gülümser yüzüne.. “Referans ne?”.. “ Kabul edilebilir değerler,yani olması gerekenler”.. Derin bir soluk alır.. Bir anda etrafında çoğalırlar,sıra sıra tahlil sonuçları uzatılır.. Ağzın umut dolmuştur.. Dağıt dağıt bitmez... Ağzından çıkacak kelimeler çok önemli onlar için.. Güler bir yanın, diğer yanın yangınlarda../ Gülen ayvam /..
Ya senin tahlilini kim değerlendirecek? Ya sana umudu kim verecek? /Ağlayan narım /..
Çarpan yüreğin,
Çekilen için,
Kırılan dizlerin,
Tutmayan elin,
Kaybolan kütlen..Kim iyi bir şeyler söyleyecek bunlar için?Söyleseler bile sen inanacak mısın?İnanır mısın sahiden?Yalanda olsa?
Deseler ki..Kollarındaki uyuşma, sırtına saplanan sancı,göğsünü daraltan ağrı; bir karabasan..İnanırmısın?
Çocuk olsaydın keşke,keşke kandırsaydı birileri..inanabilseydin..
Biri gelip yarandan tutsa..
Bir oda veriyorlar..Cihazlar..Cihazlar..Cihazlar ve üç hasta daha senden başka.. Biri by-pss olacak,ikisinin kalbi su topluyormuş..Ya senin nen var?
***
Bir delinin hastane günlüğü geliyor aklına ;
***
Ve kokusu.. insanın her yerine sinen.. ağır.. yaşamayan bir koku.. yaşattığı
sanılan.. oysa en güzeli bir tebessümdü ilaçların.. yürek güçlü olmalıydı.. insan yüreğinden tutunuyordu yaşama..
     ***
     Ağır ecza kokuyor,kan ve amonyak..Arada bir beyaz melekler süzülüyor ortalık yerden içlerindeki tüm debdebeye karşın gülümseyerek..Arada bir, bir kapı aralığından bir tanrı görülür hastasıyla ilgilenen..
     Şimdilik uzak Azrail..
     Ama şimdilik..
***
     Böyle diyordu bir diğer paragrafı delinin hastane günlüğünün;
     “kelebeklerin uçuşlarında tadılan kanat sesleri.. Üç gün değil mi? Gitmek yazgıya yazılı..kalmak niçindir ki? Kalanı da sevmeli.. gitmeyi de.. tamamlamak değil mi bir bütünü..?”
     Tamamlansın mı bütün? Gelip daha yarandan tutmadı ki biri..
     ***
     Bir sedyeye koymuşlar,götürüyorlar,üzerinde yeşil bir branda../Herkes korkak! Bakışlarını çevirip başka tarafa,duyarsızı oynuyorlar..Bakmak istiyorlar oysa,dönüp dönüp bakmak..Bazıları gülüyor kahkahalarla,ağızlarından yaşam akıyor,sanırsın bal tadında.. Gülüş yalan,yaşam yalan! Gülüşüyorlar ;Gece vaktidir,mezarlıktan geçerken ıslık çalmak gibidir..Korkuyorlar!/
     Sinirlerimi bozuyor sedyenin tekerleklerinden çıkan ses.İki müstahdem,onlar için çok sıradan bir şey, bir morgun kapısının açılması,içeri balık istif eder gibi konulması insanın..Kendi aralarında bir şeyler konuşuyorlar,sırıtıyor diğeri..Sonra ikisi birden.. Gözlerine bakıyorum,gözlerini kaçırıyor..
     Bir çocuk ağlıyor,
     Bir adam,
     Bir kadın..
     Bir zaman sonra gülecekler..Kendi payına ölmüş olacak giden..Yeşil bir brandaya sarılı..
     Penceremi kapatıyorum..
     Ambulans yanaşıyor acil servisin kapısına,bir başka ambulans ortalığı yıkaraktan çıkıyor bahçeden..
     Tren manevra yapıyor geçitte ..Ambulans bağırıyor..Tren bilmiyor insan yaşamının /zamanın atomlarının saliseler olduğunu ve o hastanın hayatın saliselerine tutunduğunu..Tren bilmiyor,o yolu oraya yapan,sistem,düzen,çarpık kentleşme.. Bilmiyor!
Makinist bir nefes daha çekiyor sigaradan keyifle..Hasta, bir nefes daha için yırtıyor yakasını Azrail’in..
Ben görmüyorum olup biteni.. Kulaklarım görüyor,beynimin kıvrımları..
     ***
     Bir çocuk bağırması bomba gibi düşüyor hastaneye..“Babam ölüyor,lütfen yardım edin”..Serumuma bakıyorum..Hemşireler koşuşuyor.. Serumum yavaş akıyor..Kitabımı alıyorum elime..Kitabım bir dost eli..
     “Sakin olun” Diyor biri ..Sakin olamıyor insan..”.. üç gün değil mi? Gitmek yazgıya yazılı..” Yazgı hastane köşesi mi be deli!
     “Sakin ol” Diyor tekrar ve ekliyor “Sen panik ataksın..”
     Biri “Babam ölüyor” Diye bağırıyor..Biri “Sakin ol” Diyor..
     Bir ses “Babam ölüyor,lütfen yardım edin” …... Sıska bir kız olmalı Dilan’ım gibi.. Yada biraz topluca Ezgi’m gibi..
Bir kadın mutlaka koşturuyordur koridorda umutsuzca, başı kesik bir kuş gibi çırpınarak.. Korkarak yalnız kalacağından.. Gidene mi acaba gözlerindeki yaşlar,bu çırpınış.. yoksa yalnızlığına mı?
Bir serçe..Eşi uçup gidiyor, tek kalıyor pencerede..
Serumum yavaş akıyor,nefesimi sıklaştırıyorum her nefeste bir damla umusu.. Sonra.. Serumla beraber nefesimde biter korkusu.. Yan taraftaki hastanın sesini duyar gibi oluyorum “Sen panik ataksın”..
Ve diğer bir paragraf günlükten…
“Oda arkadaşlıkları.. hiç tanımadığın, bilmediğin birinin elinden tutmak
kalkarken yatağından.. acısında acımak..belki de görsen bir yerde dönüp bakamayacağın kadar yabancı bir hikayede “en” tanıdık olmak.. ağlamak onun yaralarına ve gülmek iyi olduğunda..”
Doktorum geliyor..”Şimdilik bir müdahale yok,13 Ekimde diğer sonuçların çıkacak, tekrar misafirimiz olursun” Seviniyorum .. “Hem çokta nazlıymışsın,beş günde üç gün yattın yıktın ortalığı,hastalara da kötü örnek oldun ” Diye takılıyor.. /Burada haklı..Korkuyordum,bağırıyordum ve kantinde sigara içiyordum /.. “Evet doktor hanım,çok nazlı” Diye imza atıyor eşim doktorun dediklerinin altına..Ve hüküm veriliyor..”Kesinlikle sigara yok!”.. ”Hay hay..Emriniz olur”
Elbisemi giymeden,eşofmanla ayrılıyorum odadan..Kitabımı komünist dayıya bırakıyorum.. Alt koridorda bir kız çocuğu, biraz telaşlı..” Bağıran senmiydin?”.. ”Evet” diyor,birazda utangaç..Baygınlık geçirmiş babası..Saçlarını okşuyor elim.”Her şey güzel olacak..” Gülüşüyoruz karşılıklı..
Dışarı çıkıyorum..
Ağaçlar kumru açmış, sevişiyorlar..
Yaşam devam ediyor..
Morgun kapısında kara yüzlü adamlar..
Ölümde yaşama dair…
     
     
                                        Asi ve Mavi 36