“ Bastığım yerleri görmem gerekir mi acaba?
Çukurlara, oyuklara düşer miyim görmezsem?
Solucan, sümüklüböcek ve bir sürü orman kaçkınını eziyor isem şimdi bilmeden,
Kimse kızmasın, gücenmesin bana...
Ormandayım, orman perileri dallardan sarkıp sarkıp saçlarımı çekiştiriyorlar
Daha cesur olanları var, yoluma çıkıyorlar, bacaklarıma sarılanlar oluyor hatta,
Yürüyemiyorum, çelme bile takıyorlar...
Tam konuşacakken ben, ağzımı kapıyor mesela bir tanesi...minicik eli var
Tuhaf da bir kokusu...
Ne gibi? Dil peyniri, yasemin...tuhaf demiştim ya...
Gerçeğe daha 3 kilometre var...
Havanın kararmasına ise çok az...
Yağmurun iyiden iyiye bastırmasına da az...
Senin gitmene?
Sandığımdan da az...öyle az ki...

Son 3 kilometre...
Ya da bu yol hiç biter mi dersin? ”


Bir Kasım ayıydı.
Termosa çay demlettiren, ceplere minik bayram çikolataları dolduran, çikolata kokmayan pipo tütününü pipoya özenle yerleştirten...sırta kırmızı bir çantanın asıldığı, hiç de umutsuz hissettirmeyen bir Kasım ayıydı. O Kasım ayı çok güzel genç bir erkekti. Güzellik ona güzelce sinmişti. Gözlerine özellikle badem badem ve ellerine özellikle güçlü güçlü...

Bir ormandı.
Eskilerden kalan bir ormandı. Çocuklukta mutlaka birkaç kez gidilmiş, filmlere, resimlere konu edilmiş, karanlık basmadan içine girilip ve gene karanlık basmadan içinden çıkılması tercih edilen ormanlardan biriydi. Koşmak için de gidilebilirdi, piknik için de ...şehrin acımasızlığından kurtulmak için de...için de...

Biz, yani senle ben, bildiğin ikimiz işte ya...bu Kasımda, bu ormanda, hüzünlerin, yarım kalmış aşkların gölgesinde, Ağrı’ da geçen ağrılı bir çocukluğu ve Ağrı’da geçmeyen ama gene de ağrılı bir başka çocukluğu elele tutuşturduk hem de dokunmadan birbirimize. Sıradan ve büyüsüz olan tek detay yoktu o günde ve yerde. Birleştik dokunmadan.

Çok konuştuk...oturduğumuz, soluklanmak istediğimiz o bankta biz çok fazla konuştuk. Haddini çok aştı, sınırları çok geçti konuşmalarımız.
Bir metal dolaptan bahsettin bana. Önünde durup ağlamıştın, küçücüktün o zaman sen. Dolabı işaret edip ağlamıştın. Nihayet çekip bakmışlardı dolabın arkasına. Oradaydı...bütün ahlar, vahlar, küfürler ve kem gözler...sen ağladıkça dayanamadılar, yok oldular...kurtuldun sen, kurtuldu annen.

Ya biz? Biz de kurtulabilecek miyiz?

Bir umuttu, evet.
Ben bekliyordum. Güzel günleri, güzel bir arkadaşı, güzel bir duyguyu bekliyordum, onun eliyle yakalamayı bir yaşamı. Sıcacık...
Sen bekliyordun. Geçmesini kendiliğinden, bitmesini; sen bitirmeden. Gitmesini; sen yollamadan. Bir sabah kalktıpında başka türlü kalkmayı bekliyordun. Acıkmış olarak...

Bekliyorduk ...bulunur muydu?
Ve...

Gün bitti.
Hani bir 3 kilometre daha var demiştim ya yürünecek...bitti.
Yağmurun iyiden iyiye bastırmasına az var demiştim ya...öyle olmadı işte. Sadece çiseledi.
Karanlık çöktü tam dediğim gibi ve biz ormanı bitirdik.
Bir de, senin gitmene az vardı demiştim ya...gittin.
Benim gözlerim doldu.
Senin için acıdı, kabukların çatladı değişime doğru.
Benim bütün anılarım birer birer depreştiler, sonra kasılarak öldüler. Acılarım dindi. Kanım pıhtılaştı.
Senin yaraların ise şimdi şimdi açıldılar...açıldıkça onlar, sen kanamaya başladın.
Kanadıkça daha çok...heryere bulaşıyordun artık. Korktun çok önce. Korkma, durur dedim bu kan. Duyamazdın beni, kendi çığlığın benim sesimi bastırıyordu.
Kan gölünde bıraktım seni. Çünkü öyle istedin.

Şimdi...
Biz varız,
Orman yok, aylardan Kasım değil...
Biz var olmaya devam ediyoruz...
Varız,
Ayrı ayrı
Yanyanayken ayrı
Ayrıyken yanyana
Varız.