23 Nisan.
Yağmurlarla gelen şehrin gökyüzünden. Nice minik yüreklerde güneşle özdeş bir bayramın sevinci içinde. Gün bayram oldu. Gün geceye devir oldu heyecana yenik. Minik ayaklarda boyalı pabuçlar, ve yüreklerde hiçbir bayramı bu kadar özlemiyordum edaları ile sessiz ve yürek kadar büyük tebessümlerle.

Sabah belki güneş yoktu gökyüzünde ama nice yüreklerde binlerce güneşler açıyordu yeni gelene. O bir senelik zaman ardından yastık altında ütülenen pantalonlar ve boyası gecede on kere kontrol edilen pabuçların hayalleriyle. Bütün minik yüreklerin beklediği o muhteşem an. 23 Nisan. Yağmurlarla geldi. Milyonlarca umut o anda gökyüzüne yükseldi.

Sabah -kalk dedi annesi. -Kalk oğlum Hasan. Bugün bayram. Bugün 23 Nisan. Nasılda sevinç doluyor insan. Gözlerinde yaşama umudu. Gözlerinde 23 Nisan coşkusu. Varsın yağsın yağmur,nasıl olsa yürek umursamıyordur. Hayallere herhalde para alınmıyordur....

Evet dün 23 Nisan'dı. Ve çocukluğumuz gibi,sanki dün gibi,sanki hiç büyümek istemeyen yürekler gibi kutladık bayramı. Bayramlara öylesine alıştıkki, dün anlamı itibari ile bizde bayramdık. Rengarenk umutlar,pırıl pırıl tebessümler, bu senede 23 Nisan'a bizi mühürlemişti.

Hasanlar,Osmanlar,Mehmetler sanki çocukluğumuzun siyah beyaz fotoğrafları içinden çıkıpta birden renklenmişlerdi. Nisan yağmurları gibi hüznü ve kederi alıp götürmüşlerdi.

Hayatın çıplak dokusuna sanki yeniden can vermişlerdi. Gülerek oynayıp her adımda sizde çocuksunuz hala der gibi bize sahip çıkmışlardı. Kimi zaman bir çocuk gibi,kimi zamanda bizi çocuklaştırır gibi. İnsan büyüdükçe değişiyor olmalı hayata. Hayata çocukluğundan koptukça,koparıldıkça çoğalıyor olmalı. Ve büyüyüpte çocukluğunu kullanıyor,çocukları kullandırıyor gibi eksiliyordu hayatının anlaşılmaz yanlarına. Herşey çocuklukta bitiyordu zamanla. Suç ve cezalara yatkın geleceğimiz çocukluğumuzla aşılanıyordu topluma. Hiç yüreğinde çocuk olmamışcasına. Çocukluğu hiç yaşamamışcasına.

Ve Mehmetler,Hasanlar,Ümitler,Umutlar kayboluyordu yüreklerinin dayandığı son sınırda. Gün ise hiç yorulmuyordu sabah olmaya. Büyümeye ve kendine ait yurdunda unutulmaya.

Yarın yine 23 Nisan olacakmı acaba diyerek nice umutlarla geceye koşmaya. Ve zorluğu ile kapıya dayanan hayat şartlarına.

Evet bir 23 Nisan daha gelip geçti yağmurlarla. Hüzne alışkın yüreklerde açtı rengarenk çiçekler. Yazının anlamından silerek ideolojiyi düşünce oldu,umut oldu,hayat oldu yüreklerde. Birgün de olsa sevda oldu hergüne alışkın mavi gökyüzünde,şarkılarda,şiirlerde,çocukluğumuzun ülkesinde.

Ve Hasan uyandı her sabaha bu sevinçle. Ellerinde nasır ayaklarında çamur. Birgünde olsa yaşadım hayallerimle dercesine. Hayata kilitli özgürlüğüne.

23 Nisan tüm çocukluğumuza kutlu olsun.

Birkan® - 23.04.2001-Bursa