Boş, bomboş gözler... Birer siyah, uçsuz bucaksız çukura dönüşmüşler acıyla. Her hayal kırıklığıyla eklenen binlerce boşluk, gözlerde... gözlerimde...
Sanırım bazen yazmayı bile beceremeyecek kadar yoğun hissediyorum. Ve yoğunluğumu dökemediğim kelimelerde hayat buluyor, boşluğu doldurmak için sözlüğü açıyor, içinden sözcükler seçiyor, onları bir yere yazıyorum.
Yazdığım her bir sözcük beni hayata döndürmeli.
Ama olmuyor. Kelimeler de bir işe yaramıyor. Bomboş gözlerim beni yalnız bırakıyorlar yine. Karanlığımla ben, ben ve karanlığım... Baş başa kalıyoruz duvarların arasına sığınarak. Ağlaşıyoruz karşılıklı. Acımı ona haykırıyorum, o beni dinliyor, karanlığını üzerime salarak bana destek oluyor. Ta ki uyuyakalana dek benim yanımda oluyor. Ve sonra bende bomboş gözlerimde acımasız bir sabitlikle bilinçsizlikler cennetine doğru yola çıkıyor, sadık dostum olan karanlığı gerilerde bir yere terk ediyorum.
Hayatım zamansız ve belki bir o kadar da hatalarla dolu. Sözcüklerim çalınmış, gözlerimse siyah birer çukurdan ibaretler. Yalnızlığa doğru ilerledikçe beni kötülüyorlar. Onlara bakmak istemiyorum. Onları görmek istemiyorum. Onlarla görmek istemiyorum.
Acımı hiç bir kelimeye sığdıramam. Acımı hiçbir şekilde ne burada ne de başka yerde sözcüklere dökemem. Sadece onu yakın sözcüklerle süsler, ve burada yazdıklarımdan çok daha yoğun duygularla boğuluveririm. Boğulurum evet. Yalnızlıklar şehrinde, kendi yalnızlığımda boğulurum. Kapkara gözlerimin içinde dünya da kararıverir aniden. Tüm şehir yıkılıverir üstüme. Gökyüzü toprağım olur beni altında barındıran. Tabutum ise bu şehir olur beni içine alan...
     KORKUYORUM.
     Korkunun kendisinden korktuğum kadar siyah çukurlara dönüşen gözlerimden de korkuyorum. Zamanımı çalan o pis hırsızlardan korkuyorum. Bu şehirden korkuyorum, bu gökyüzünden korkuyorum.
     Korkuyorum...
     Bir kelime ancak bu kadar anlamlı olabilir. Her şeyden korkuyorum. Ve bu korkunun beni nereye kadar taşıyacağını bilemiyorum. Yaşayamıyorum. Yaşamak istemekten ürküyorum.
     Hele bir de umut... En çok da umuttan korkuyorum.
     Çünkü artık ummak istemiyorum. Aptalca masal kitaplarındaki mutlu sona asla erişemeyeceğimi biliyorum. Erişeceğimi hayal etmeyi istemiyorum. Mutluluk yok. Mutluluk öleli çok oldu. Ve ben mutluluğu bulacağımı ummak istemiyorum. Mutluluğu bulamayacağımı biliyorum.
     Yalnızlıklar şehri İstanbul... Yalnızlıklar şehrinde bir gece daha bitti. Bu gecenin sonunda karanlık gözlerim daha da derinlere kayboldular. Bu gecenin sonunda yalnızlık daha da ağır bastı.
     Zaten bu hep böyle olmaz mı? Parlak ve kocaman bir şehrin ışıkları altında insanlar yapayalnız kalmazlar mı? Bu şehir bizler için fazla büyük ve fazla görkemli değil mi?
     Bir gece daha sonsuzlukta yok oldu. Bir gece daha kayboldu ortalıktan geride ufak ayak izleri bırakarak. Yalnızlıklar şehrinde kim bilir kaç tane göz daha karanlıkla buluştu... Yalnızlıklar şehrinde kim bilir kaç kişi daha korktu....
     Yazamıyorum.
     Yazamıyorum.
     Yazamıyorum çünkü kelimelere gücüm yetmiyor artık. Çünkü acım büyüdükçe kelimelerim küçülüyor. Ne kadar az yazarsam o kadar acıyorum. Ne kadar acırsam, o kadar az yazıyorum.
     Yok oluyorum İstanbul şehrinin görkemi altında. Gittikçe daha çok görünmez oluyorum. Gittikçe daha çok korkuyor, kendimi daha derinlerde buluyorum. Sanırım ben artık gecemin yalnızlığını kaldıramıyorum. Sanırım ben artık umudu bile kaybediyorum.
     Kaybettim belki de çoktan.
     Bilemiyorum.
     Kelimelerim yok.
     Umudum yok.
     Gözlerim yok.
     Ben artık hiç var olamıyorum.



AYNALAR ASLA BANA NE İSTEDİĞİMİ SÖYLEYEMİYORLAR