Seni seviyordum. Her seyimle, tumuyle, hic kimseyi asla sevmedigim kadar. Oysa daha yeni yeni anliyorum bu sevgiyi asla hakketmedigini; beni asla hakketmedigini...
Uzun gecelerdir agliyorum. Senin icin agliyorum. Seni kaybettigim icin belki, ya da belki sen, sen olmadigin icin.
Sen, sen degilsin evet. Bunu yeni anladim. Sevdigim sen, su an tanidigim sen degilsin. Hicbir zaman o kisi olmadin belki. Ya da belki o kisiymis gibi davrandin. Sonucta bir seyler bitti ve sen artik benim sevdigim, benim tanidigim kisi olmaktan ciktin. Bu yuzdne agliyorum en cok da. Aciyorum kendime bir anlamda. Cunku kandirdigini dusunuyorum beni. Aptal gibi hissediyorum kendimi. Aptal gibi hissediyorum.
Simdi, guvenim tumuyle kayboldu. Bunun en buyuk suclusu 'asil sensin'. Insanlari seven, onlara guvenen, onlar icin kendinden her turlu tavizi verebilen beni yok ettin 'asil sen'. Onun yerine guvensiz, insanlari cok daha kotu goren bir ben yarattin. Bundan sonra her sey daha zor benim icin. Cunku 'asil sen' bana, her zaman, tumuyle yapayalniz oldugumuzu gosterdin. Ve bu cok korkutucu. Ve ben cok korkuyorum.
Masumiyet boylece yok oldu.
Masumiyet boylece olduruldu.
En keskin bicagi alip tam masumiyetimin en can alici yerine sapladin.
Onu yok ettin 'asil sen'. Beni yok ettin. Beni ben yapan en onemli ozelligimi yok ettin.
Simdi yagmur yagiyor devamli. Ruzgar esiyor. Kalbim tumuyle parcalanmis, golgelerin arasina gizleniyor. Agliyorum devamli. Haykiriyorum. Ve anlayamiyorum. Nasil bu denli acimasiz oldun, anlayamiyorum.
Goz yaslarim akiyor. Damlalar zemine dustukce bir duvar olusturuyor. Duvar buyudukce yalnizligim da buyuyor. Duvar buyudukce masumiyetim daha da kayboluyor. Yalnizligim kimsenin erisemeyecegi buyuk bir ormana donusuyor. Yalnizligimi orumcek aglari kapliyor. Yalnizligim, bir turlu yesermeyen agaclarin arasindaki damlalarla usuyor. Yalnizligim beni benden aliyor, goturuyor. Ozgur bir kelebegin gokyuzune yukselmesine bile sirtini ceviriyor. Ozgurlugu gormeye dayanamiyor. Cunku ozgurluk, yalnizligima, plastik bir dunyanin, plastik bir gokyuzunun altinda varoldugunu hatirlatiyor. Ben agliyorum. Ve duvar butun dunyami yavasca kapliyor.
Seni sevdim. Seni tumuyle, her seyimle sevdim. 'Seni seviyorum' lara nefesimi son haddine dek tukettim. 'Seni seviyorum' lari vucudumun her bir kosesine yazdim.
Oysa simdi, her damlasiyla akittigim gozyaslarina pismanim. Bana verdigin tum aciyi icime alip, kendimi tumuyle tuketerek, onlari kendime sakladigim icin pismanim. Senin icin kendi kendimi acittigima pismanim.
Artik aglamamaliyim. Biliyorum. Ama kendimi rahatlatiyorum senin icin aglamadigimi dusunerek. Cunku sevgilim, ben artik senin icin degil, sen sandigim SEN icin agliyorum. Ve aslinda o sen degilsin. Hic olmadin. Sadece ben inandim.
'Aptal gibi hissediyorum!'

Kaniyorum... Kan, 'seni seviyorum' lari kaziyor duvara. Kan/ 'seni seviyorum' lari siliyor. Kan, 'seni seviyorum' yazmama engel oluyor.
Kaniyorum. Vucudumun her parcasiyla, her hucremle, nefes aldigim her animla, doktugum her gozyasimla beraber kaniyorum. Kan, masumiyetimi alip goturuyor. Kan, yalnizligi yuzume carpiyor. Kan, iyilesmeme engel oluyor.
Unutmak istiyorum. Seni unutmak istiyorum. Seni unutmam gerektigini biliyorum. Seni uzaklara, cok uzaklara gonderiyorum. Senin yuzun benim icin birsey ifade etmemeli artik. Senin yuzun artik sana ait degil. Senin yuzun eskiden SEN sandigim sana kaliyor. Asil sen cok daha cirkinsin artik. Asil sen, benim icin hicbir sey ifade etmiyorsun!
Hoscakal sevgilim. Hoscakal SEN sandigim sen. Hoscakal aslinda SEN olmayan sen.
Hoscakal!