Okumakta olduğum kitabın arka kapağında, yazarın diğer tüm romanlarını da mühürleyen siyah-beyaz fotograflarından biri var. Gözlerinin kapkara olduğunu anlamak çok zor değil. Mahur bir ifade takınmış donuk dudakları, yüzünün köşeli hatları ve yalnızca renkli gözlerin sahip olabileceğine inandığım dumanlı bir bakışı ... Etrafını dikkatle izlediğini belli ediyor o fotoğrafta. Bir de ben varım etrafında, bunu biliyor mu acaba?
İzin veriyor: Gözlerinin taa içine dalıyorum.
Mavi, mavi değil masmavi gökyüzünde, kocaman bir bulut kümesinden ayrı(k) duran bir bulutun üzerinde... Beni de yanına davet ediyor sevgili anlatıcım. Bulutun varlığından şüphe duymuyorum. Ancak, ne büyüklüğü ne de değişip duran şeklini biliyorum. Rengi ise bembeyaz. Mavi gölgeli, kendinden ödün vermeyen bir bembeyaz. Onunla gitmek istiyorum. Onun -ah... sevgili anlatıcım- yanındaki yerimi alıyorum. Hareket etmek için artık bir şey yapmam gerekmiyor. Kollarımı önümde kavuşturup yeri ve göğü izlemeye koyuluyorum.
Bilmesem de, tanımasam da olur şehirlerin, sınırların üzerinden uçuruyor beni.

Kaç gün?               Kaç saniye?                         Kaç yıl?

Bilmiyorum.
Kaç zaman değil de kaç hikaye ise anlatacağı, onları sayıyorum. Kendi gözleri gibi kara, karanlık ve küçük bir şehirden süzülüyoruz ışıl ışıl ve yalancı başka birisine. Bir alay nöbetçinin var ettiği bir sınırdan iki aşığın arasına çizilmiş bir başkasına... Süzülüyoruz. Her birinin üzerinde bir hikaye anlatıyor bana.Her hikayenin bir bekleyeni oluyor, bir de gelmeyeni; ve hepsinin belli-belirsiz, mutlu-mutsuz bir sonu.
Herkesin uykuda olabileceği bir vakitte, beni deniz kıyısında bir yerde indiriyor. Sormuyorum kasaba mıdır şehir mi diye. İsmi sizin olsun. İnerken, bana orada yalnızca yalnız kadınların yaşadığını bildiriveriyor. Bir de şöyle diyor:
"Sana anlattığım hikayelerin arasında bir tek seninki yoktu."
Bunu biliyordum. Buluttan uzaklaşıyorum, sevgili anlatıcımdan da. Yürümeye başlıyorum. Yalnız kadınları, ve yalnızlıklarını aramaya başlıyorum. Bütün katlarda, her göz odada onlardan yok mu. Kapalı perdelerin birbirlerine kavuşmaya çalışırlarken örtmeyi beceremedikleri incecik aralıklardan kırk mumluk yalnızlıkları fark ediyorum. Kapıların önünden geçerken gözetleme deliklerinin içine saklanmış göz bebeklerini görüyorum. Kapılarını çalıyorum: Hepsi kabul ediyorlar beni içeri. İstisnasız, tereddütsüz.
Onlara, kendi hikayemden bahsetmeksizin dinlediklerimden birer tane bahşediyorum. Her biri beni sessizce dinledikten sonra karanlık gökyüzünü yanlarına çağırıyorlar. Bir tutam bulut kopararak uzaklaşıyorlar benden. (Gri bir tutam: Kerameti kendi fersiz görüntülerinden menkul olanlarından bir tane.)
Bunu, tastamam bunu yapıyor hepsi. Mutlak hepsi.
Mutlaka yalnız bir ben kalıyorum arkalarında. Kapılarını çekip çıkıyorum.
Artık yalnız kadınların da terk ettiği bu deniz kenarı karanlığından denizin kıyısına doğru yürümeye başlıyorum. Tek kaçışın, benimle bir olmuş yalnızlığımdan uzaklaşmanın ancak denizin kucağına doğru olabileceğine aklım eriyor o vakitte.
Sonra bir şey oluyor: Karanlığın içinden –denizin üzerinden- yine de bembeyaz bulutuyla sevgili anlatıcım beliriyor. Hiçbir şey olmamış gibi, bir hikaye anlatmamı istiyor benden. İsteğini yerine getiriyorum.
Duraksamadan başlıyorum anlatmaya; bir çırpıda sonuna geliyorum. Sonuna kadar beni anlatıyorum: Beni var edenleri, beni yalnız bırakanları, dert edindiğim kadınları, her birinin ayrılırken yanıbaşıma bıraktıkları yalnızlıkları, hepsinin yalnızlığımla bir olmasını, ve nihayetinde benimle bir olan yalnızlığımı. Dahası, okuduğum romanlardaki satırları (özellikle onun yazdıklarını), elime bir türlü geçmeyen mektuplardaki çığlıkları, geceyi ellerinden aldığım şarkıları...
Ben olmuş yalnızlıkla ilgili her şeyi anlatıyorum ona. Tekrar, tekrar tekrar! Söylüyorum: Yalnızım. Yalnız-ım. Yal-nı-zım. Y-a-l-n-ı-z-ı-m.
Sözü, bittiği yerde, yerden çok yüksekte ona bırakıyorum. Susuyor. Aynı şehirlerin, tıpkı sınırların üzerinden bu sefer ikimizn üç kişilik sessizliğiyle süzülüyoruz.
Beni, ona rastladığım yerde indiriyor.
Gözlerini kapatıyor.
                                    O anda gözden kayboluyor.

Yavaş yavaş kendime geliyorum.

Yağmur başlıyor.