Yürekleri dağlayan bir çığlıkla başlar her şey. İnce mi ince, yanık mı yanık bir sestir bu. Kimine kavuşma ümidini muştular, kimine en acı ayrılık şarkılarını fısıldar. Sıcacık umutların, soğuk tren raylarına nasıl meydan okuduğunu ve ölümsüz şarkıların ne zaman, nerede ortaya çıktığını haykırır bütün istasyonlarda, bütün dünyaya. Bir trenin umuda yolculuğunu haber veren sirenidir bu. Eskilerin "şimendifer" dediği, günümüzde ise Türkçe karşılığını bulmak için âdeta yırtındığımız, şarkılara konu olmuş ' kara tren'in gökkubbeyi inleten o acı çığlığıdır.

Gecenin gözlerime vurduğu mührü, işte bu çığlık söküp aldı. İstasyonun buz gibi bankından hafifçe doğruldum. Uykulu, biraz da heyecanlı gözlerle baktım bekleme salonunun yarısına kadar ilan yapıştırılmış camından dışarı. Raylardan gelen ve benim ilk kez bu kadar yakından duyduğum ses, benimle birlikte salonda bulunanları da hareketlendirmişti. Tatlı bir telaş başlamıştı herkeste. Sanki onlar da benim gibi ilk kez bineceklerdi bu hasret yüklü demir yığınına.

Trenin durması ve kapıların açılmasıyla telaş ikiye katlanmıştı. Vedalaşanlar, kavuşanlar... Sonradan düşündüm de aslında her ikisi de aynı gibi. Sevgi ve özlemin rol aldığı, çift kişilik bir oyun işte... Ve ben...
Yalnızlığımı düşünerek yürüdüm kapıya, oradan da kompartımana...

Yine aynı çığlıkla yerinden kalkarken tren, az önce onca insanı ve beni misafir eden bekleme salonuna kaydı gözlerim. Bomboştu... Büyük bir demir yığınıyla aldatmıştı herkes onu. Sabahı bekleyen ruhlar, büyük bir demir yığınıyla kaçmıştı geceye... Kim bilir, belki hayat ona da bu görevi -aldatılmak- vermişti hepimize bir görev verdiği gibi...

Kompartımana girdiğimde içeride iki kişi vardı. Geç bir saat olmasına rağmen uyumuyor, baygın gözlerle camdan dışarıyı seyrediyorlardı. "Merhaba" der gibi başımla hafifçe bir selam verip oturdum.

İçerisi oldukça sıcaktı. Ya da heyecan ve telaştan terlemiştim de bana öyle geliyordu. Yanına oturduğun tahminen de benden bir kaç yaş büyük olan genç yüzüme baktı. Bir şey soracağını hissetmiştim:

-Öğrenci misin? dedi kısık bir sesle.

-HI hı !

-Kaçıncı sınıf?

-Hazırlık. Siz?

-İki
...

Kilometrelerce sürecek koyu bir sohbete bu sözlerle başlamıştık. İstasyonun hediyesi yalnızlığı, bu iki yol arkadaşıyla uğurlamıştık yani. Ne tuhaftı? Az önce selam vermeye tereddüt ettiğim iki yabancıyla, bir kaç saat sonra şakalaşa şakalaşa ve iyi dileklerde bulunarak ayrılacaktık. Kim bilir, belki de hayat bizlere de bu görevi lâyık görmüştü: kaynaşma...

Raylardan gelen annenin miniğini pışpışlamasını andıran o büyülü ses, yol arkadaşlarımı da büyülemişti bir süreliğine. Beşer dakika arayla ikisi de uykuya, geceye esir olmuşlardı. Ve ben... Gene yalnız kalmıştım. Az önce yolcu ettiğimiz misafir, pencereden selam veriyordu tekrar... Ama bu sefer biraz farklıydı. Kalabalık bir yalnızlığın içindeydim. Acaba zaman yalnızlığı da mı değiştirmişti?...

Çantamın ön gözünden bir defter çıkardım, yanımda duran kalemi de alıp geceye bir hatıra bırakmaya karar verdim...

Üç-beş saatlik bir "şimendifer" yolculuğundan arta kalan mısralar olacaktı bunlar. İlk kez bindiğim hasret yüklü demir yığınına gönderilmiş sessiz bir "iyi şanslar" dileği... Kim bilir, belki de hayat hepimize bir görev daha vermiştir: şimendiferlik...

"Bir tren kompartımanı
Toplam dört kişiyiz.
Muhabbeti de artırmışız,
Uykusuzluğun verdiği hevesle
Anlatıyoruz bir şeyler işte...
Rahatız.
Kompartıman boş sayılır.
Uzatmışız ayağımızı da
Bir sıcak kahve edâsıyla
Yudumluyoruz geceyi ruhlara...
Görevli bağırıyor:
-Yeni binenler! Bileti bakılmayanlar!
Herkeste bir bilet sevdâsıdır almış gidiyor.
Küçük bir kâğıt parçasıyla alınan
Küçük bir kâğıt parçası işte...
İlerleyen saatlerde uyku gâlip.
Üç kişiden hepsi aldanmış
-Ben dışında-
Trenin sahte ninnilerine...
Hayat denen bu sahte oyunda ise
Aldanmışız hepimiz
Gidiyoruz işte..."