Asistanım Marian poz verecek modeli ayarlamıştı. Mevsimin yaz olması nedeniyle yer sorunumuzu kolayca aşabildik. Aksi halde yüz metre uzaklığı barındıran kapalı alana gereksinim duyacaktık. Zaman zaman havanın kapanması ve ışığın değişmesi pek fazla sorun yaratmadı ve çalışmamızı İbiza sahillerindeki tenha sayılabilecek bir kumsalda, bir aylık süre sonunda tamamlayabildik.

   Marian’ın ayarladığı model hiç tanımadığım bir kadındı. Son resme kadar da kasıtlı olarak tanışmadık. Çalışmamın amacı buydu çünkü. Aşkı anlatmak…

   İlk resmi yaparken, modelim tam yüz metre uzağımda bir sandalyenin üzerinde oturuyordu. Bu uzaklıktan görebildiğim kadarıyla portresini çalışıp bitirdim. İkinci resimde uzaklığı yetmiş beş metreye düşürdük. Üçüncü resimde elli ve dördüncü resimde yirmi beş metre uzaklıktan aynı kişinin üç portresini daha yaptım. Tabii tahmin edileceği üzere mesafe kısaldıkça modelin yüz hatlarını daha iyi seçiyor, resmimi ona daha çok benzetebiliyordum.

   Son resme başlamadan önce modelim Gabriella ile tanıştım. Harika bir seçimdi. Asistanım Marian ile bir kez daha gurur duydum. Son portreyi çalışırken artık modelim sadece üç metre uzağımda oturuyordu. Yüzünün tüm hatlarını tuvale kusursuzca yansıtabiliyordum.

   Haziran ayı sonunda son resim de bitti. Beşini bir arada izlemek üzere atölyeme gittik. Son portreyi, hazırladığım şövalenin üzerine koyup ilk dördünün üzerindeki örtüleri indirdim. Resimleri gördüğünde Gabriella’nın yüzünde oluşan hüznü tarif edemem. Resimlerdeki en güzel kadın ilk portredekiydi ve Gabriella’ya hiç mi hiç benzemiyordu. Diğer üçünde giderek modelime daha çok benzemiş, son resimde neredeyse aynısı olmuştu. Gabriella çok güzel bir kadın değildi – Dedim ya Marian’ın harika seçimi… İlk resimde işlediğim çehre, yüz metre uzağımda oturan kadının yüzünde olmayan, sadece kendi arzularımla yarattığım bir güzelliği taşıyordu. Nitekim aşk buydu.

Adriano Francisco Llerriva
29 Haziran 1998 – Madrid