Büyüdüm…
     İnsanlara daha az öfkelenmeyi, onları anlamanın onları alt etmekten daha kıymetli olduğunu ama kendi sınırlarımı da korumam gerektiğini, kesin ve keskin çizgilerimin törpülenmiş olduğunu, hayatta hiç bir şeyin diğerinden soyutlanmış olmadığını, asla dediğim zaman her seferinde hayatın benden intikam aldığını, bir parçayı bütününden ayrı incelediğim zaman yanıldığımı, her düşün gerçekleşemeyeceğini ama yinede düş kurmaktan vazgeçmemek gerektiğini, doğrularımı herkesin kabul etmesi, önemsemesi gerekmediğini ama diğerlerine zarar veriyorsa 'bu benim' demenin bencillikten öte olmadığını, bir insanın kendisi istemediği sürece değişmeyeceğini, hayatta büyük mutlulukların çok az sayıda olduğunu bu yüzden sahanda yumurta yerken bile eğlenebilmeyi, acının hayata dair olduğunu ve zaman zaman yeteri kadar canımın yanması gerektiğini, ayağım yere basarken de aklımın beş karış havada olabileceğini ve bunun güzel bir mozaik oluşturabileceğini, böyle yaşamanın bedelinin, mutlak surette sorumluluklarımı ihmal etmek yada umursamamak olmadığını, özgürlüğün sınırsız ve başıboş yaşamak olmadığını, diğerlerinin özgürlüğünün başladığı yerde benim özgürlüğümün bittiğini, ne kadar geniş, sıcak ve içten bir çevreye sahip olursam olayım her zaman yalnız olduğumu, insanların, zaman zaman çıkarcı davranabileceklerini ve benimde sütten çıkma ak kaşık olmadığımı, paranın ve statünün kıymetli olduğunu, ‘Yalan söylemem, ben dürüst ve ahlaklı bir insanım’ diyenlerden köşe bucak kaçmam gerektiğini, insanların zaaf ve kusurlarının benim eğlencem olamayacağını, insanlara saygı duymanın el-etek öpmek olmadığını, hayatıma giren insanların her seferinde bana az yada çok bir şeyler kattığını, dünyanın güvenli bir yer olmadığını, her seçimin bir bedeli olduğunu, her şeye aynı anda sahip olamayacağımı, herkesi sevemeyeceğimi, çıtayı hep yüksek tutmam gerektiğini, metinlerin mutlaka alt metinleri olduğunu, bir cümlenin birden fazla anlama geldiğini öğrendim.
     Büyüdüm…
     Oyun alanlarına kaçıp başım dönünceye kadar salıncağa binmeyi, mahallemin çocuklarının arasına karışıp ip atlamayı, baş ucumda, yeni aldığım ayakkabılarla uyumayı, oyuncak ayılarımla konuşmayı, Çizgi film izlemeyi ve çok gülmeyi, dünyada sadece siyahın ve beyazın varlığına inanmayı, sadece ağlamak ve zırlamak suretiyle isteklerimin tümünü aileme kabul ettirmeyi, her şeyi ama her şeyi merak etmeyi, dünyayı çooook büyük sanmayı, erkenden uyandığım ve amcamların camiden dönmesini beklediğim, şeker ve para topladığım bayram sabahlarını, herkesin yanında utanmadan ağlamayı, aklıma geleni süzmeden, aklımdan geçtiği gibi söylemeyi, güvende hissetmeyi, pasaklı dolaşabilmeyi, dizlerimdeki yaraları, yaralarımı soyup kanatmayı, annemin aldığı ilk roman olan Pollyanna’yı okurken duyduğum heyecanı, keyfi ve şaşkınlığı, kardeşimin en iyi oyun arkadaşım olmasını, herkesi sevmeyi, cümlelerin tek anlamı olmasını özledim.
     Büyüdüm…
Kardeşimi kıskanmaktan, annemin kucağına oturmaktan ve beni sevdiğini söyletmekten, kaçak kaçak salıncaklara binmekten, babamdan korkmaktan ve de tapmaktan, yeni ayakkabılarım değilse de yeni kitaplarımı koklayıp, baş ucuma koyup uyumaktan, oyuncak ayımla değilse de bilgisayarımla konuşmaktan, bayram sabahlarını tüm büyüsünü ve düşlerini yitirmiş olmasına rağmen sevmekten, istediklerim olmayınca ağlamaktan, Pollyanna olmasa da hala kitap okurken heyecanlanmaktan, keyif almaktan ve de şaşırmaktan vazgeçemedim.
Büyüdüm… bilanço ortada…
Diyeceğim, büyümek zor zanaat…