Yaşadıklarım arasında bir köprü kurmak isterdim... Kendi rotamı çizebildiğim anları tekrar tekrar yaşayabilmek, güzellikleri bire bir anabilmek adına...

Neler yaşamadım ki, acılar- hüzünler- koyu sevdalar- bakışlar- dokunuşlar ve tutsaklıklar... Zaman zaman, kendi ışığımdan bile kaçıyorum... Belki korkuyorum, belki de delilik benimkisi...

Kurgu yaratıyorum içimde, sorguluyorum bedenimi... Kavruluyor içim, yanıyor kimliğim, kül oluyor, duman oluyor, is oluyor...

Yaprak kımıldamıyor dışarıda yine, ne çok özledim ılık rüzgarın tenimi üşütmesini...

Hatalar, yalanlar, pişmanlıklar, yalvarışlar... Ortaya karışık yani, hayatın ta kendisi.... Karışık pizza gibi... Buram buram dumanlı, içimi acıtırcasına sıcak ve yine de çok leziz...