Bazen düşünüyorum da acaba kalbimden yani yüreğimden kaç kere özür dilemem gerekiyor?... O eşsiz duyguları karışık renkte taşıdığı için, ne kadar yorgundur kimbilir?...

Ve kimbilir hangi limana demir atmak istemiştir günbegün. Dili olsa da şöyle bir konuşabilsem kalbimle,derteleşebilsem özgürce... Ve tüm kaygılarımı, coşkularımı, sevinçlerimi, tatlı heyecanlarımı ve en deli sevdalarımı masaya yatırabilseydik tek tek büyük bir ustalıkla...

Sonra ben, elimde kalan son aşk kırıntılarıyla başbaşa kalıp, saatlerce hatta günlerce mavi sahilleri dolaşsaydım yalınayak...Ayağıma batan her taş parçasının yüreğimdeki sızıyı kapatmasını dileseydim...

Sokakları tek tek arşınlayıp, ağlayan bir çocuğu bir demet papatyayla susturabilmek, bir kedinin gözlerindeki ışıltıyı yakalayabilseydim...

Sonra bugüne kadar yapmaya cesaret edemediğim ne varsa yapmalı, ilk kez turuncu bir giysi giymeli, hiç sevmediğim halde fosforlu bir elbiseyle kalabalıkta göz kamaştırmalı, bir külah dondurmayı insanların gözlerinin içine bakarak tüketmeli, hatta meltem rüzgarları eşliğinde motorsiklete binmeli...

Yaşananların ardından da kalbimi karşıma alıp "şimdi mutlumusun?"... "sadece senin için , içimden geldiği gibiydim birkaç gün... şimdi iyimisin?" ... diye sormak isterdim...

Aldığım yanıt değil, bundan sonraki sevgiler, gerçek, anlamlı, adam gibi sevgiler, aşklar önemli...

Ben yüreğimden, kalbimden defalarca özür diledim... Şimdi sıra sizde, unutmayın hiçbir şey için geç değil!... Hele aşk için hiç geç değil...