Yazmak zorundayım ama yazamıyorum. Hem de seni yazmak zorundayken yazamıyorum. Evet, yanlış anlamadın, seni sana yazmak istiyorum ama yazamıyorum. Sana olan haykırışımı... Hatta haykırış ötesi, çığlık çığlığa yazmak zorundayım. Acımı, sancılarımı, çarelerimi bağırmak zorundayım. Yapıyorum da!.. Ama sen yerine içime bağırıyorum. Ancak böyle rahatlıyor, sana böyle yaklaşabiliyor ve ulaşabiliyorum.

Seni bana ifade etmek, anlatmak, öğretmek zorundayım. Çünkü kendimi sana bağlamak zorundayım. İçimdeki sevgi gibi tek taraflı nefretimi de sana kusmak zorundayım. Sen de, kalbim olduğun gibi lavabom da olmak zorundasın!..

Kendimdeki çığırdan çıkıp, kendime karşıdan baktığım zaman, artık seni değil kendimi sevmek zorundayım. Seni değil kendimi. Eğer görmem gerekiyorsa, kendimi kendi karşımda öylece kanlar içinde yığılıp kalmış bir durumda, bu zorunda olmaya da hazır olmak zorundayım.

Senin aksine, sevgiden, aşktan, sevişmekten de korkmamak zorundayım. Gerektiğinde ‘seni sevmiyorum’ diyebilmek zorunda olduğumu da biliyorum. Gerçeği öğrenmek istersen, seni zaten sevmiyorum, sevmek de istemiyorum. Ben sadece içimdeki nefreti, sana olan nefreti seviyorum ve de sevmek istiyorum. Bu sevgim yüzünden seni sevmemek zorundayım. Aynı senin beni sevmemek zorunda kaldığın gibi!..

Şarkımızı dinlemek zorundayım sanma sakın. Çünkü artık ‘şarkımız’ diye bir şey de yok. Şimdi, sadece ‘şarkın’ ve “şarkım” var. Ayrıca artık, saklamak zorunda da değilim ne seni, ne beni, ne de hiçbir şeyi. Yani, ‘ikimiz’ diyebileceğim bir zorunluluk yok. Anlasana, artık ikimiz diye bir şey yok, ikimiz de yokuz. Biz yokuz!.. Yok olduk, yittik nefretimin içinde!..

Belki ben, ‘ben’ olmayabilirim. Ama sen de ‘sen’ değilsin. Ayrıca insan olmak zorunda olduğun halde, sen insan da değilsin. Bir hiçsin ve yitiksin. Hem de bir nefrette yitecek kadar basit bir hiç!..
Ben seni terk ettim. Sen de nefretimde beni. Terk edildik. Karşılıklı terk edildik, bir nefretin içinde. Zorundayım; burada kendimi karşıma dikip, karşımdakinin kalbinin sesini dinlemek zorundayım. İçimdeki korkuyu gömmek, yenmek, tüketmek zorundayım. Bu savaşı kazanmak için, parmaklarımı kilitleyen nefretimi takip etmek, onu dinlemek zorundayım.

Nefret, kıskançlık, hayranlık, bağlılık, aşk, sevgi, kin gibi tüm insansı duygularla doluyken sana karşı içim, gittin!.. Gitmek zorunda kaldın!.. Beni, sana olan tüm duygularımla bırakıp gittin. Sen nasıl yaptıysan, ben de yapacağım, yapmalıyım. Bırakmalıyım seni nefretimin kollarında. Arkama bakmak zorunda değilim ve bakmayacağım da. Seni koluma bile takmamışken, kimseyi ve hiçbir şeyi de takmayıp kafama gitmek zorundayım, aynı senin yaptığın gibi. Ama gitmeden son bir kez daha seninle olmak zorundayım.

İçimdeki korkuyu sadece son bir kez daha yutmak zorundayım. Elimdeki bıçağı dayamaya hazır olmak zorundayım, nefretimdeki adresine. Yanına gelmem, artık birbirini kovalayan saniyelerle yarışmak zorunda. Yapmam gerek. Zorunda olmam gerek. Etrafımdaki çığlıkları şeytansı bir tebessümle karşılayıp yanına gelmek zorundayım. İçimdeki acıyı silip tensel acıya hazırlanmak zorundayım. Damarıma iyice bastırıp bıçağı, nefretle etrafa fışkıracak kanı görmek zorundayım. İşte tensel acıyı hissettiğim o an, sana gelmiş olacağım. Sana gelmek, sende tükenmek zorundayım. Elimdeki kanlı bıçağın yere düştüğünde çıkaracağı metal sesini de duymak zorundayım. Beni, orada, mutfakta görmek zorundayım. Bembeyaz fayansların üzerinden kapıya doğru akan kanımı ve her yerin kartal kanadı karası renginde bir perdeyle kaplandığını görmek zorundayım. Perdenin içinde yiterek sana ulaşmak zorundayım. Ve sadece son bir kez daha sana, kanını tüketmiş bileklerimin son uzantısı olan kan kurusu kaplanmış hareketsiz parmaklarımla dokunmak zorundayım. Sadece son bir kez daha!..

A.Çiftçi