“gömleğimin altında sakladığım dövme
                          tutulmamış bir sözdür
                          ve arkamı gördüğümde hep seni görürüm.”
                                                  Tom Waits



Hadi dertleş benimle. Kır bütün kaburgalarını öyle gel. Yalansız ve kansız bir hayat başlatalım. Merdivenleri yakalım. (Omzumda bir askerden kalma kurşun izleri, okşuyorum onları; yalnızsam geceleri.)

     Bir uzun yol filmi seyrettim ve yola çıktım, bir şairden ödünç aldım matarayı, bu yüzden tuzlu içindeki su.
     
     Evet yorgunum. Güneş hiç girmedi içime. Yüzüme tuttuğum aynada başka yüzler gördüm. Alnımdaki terin tuzu olmadı. Sürekli karşıya bakmaktan önümü göremedim. Günlük telaşeler takıldı ayaklarıma. İyiyi ve güzeli hep uzakta aradım. Ve sanırım yanıldım.

     Yorgunluk yürümekten olmasa gerek. Hep buradaydım çünkü. “Yalnız insanlar kendine acır”mış. Ben kendime acımadığıma göre durumda bir gariplik var. Zaten ağaçlar erken çiçek açtılar. Kar yağarken kelebekleri gördüğümde de şaşırmıştım. Sen de öyle birdenbire, farkettirmeden gitmiştin. İhanetler de artık canımı acıtmıyor. Hem bir insanın kalbi kaç kez kırılır?

     Yak bunları yak. Hepsi yalan. Hayatımızın gerçek yanını bulanım ben. Şimdi keseceğim bileklerimi (tabii ki kör) bir jiletle. Şair olacağım.