Bir gülün solduğu, bir akşamın tükendiği bu kent. Yalnız bir mürekkep sızıyor kağıda. Yok oluş hisleriyle doluyor mevsimler, aynalarda kanıyor yüzlerimiz. Orada bıraktığımız eski şarkılar bırakmıyor peşimizi. Şarkılar, sonunda yakalayıp yere çalacak bizi. Unutmaya gidiyoruz, çocukları gömmeye, tuzlu sularda arındırıp bedenleri, yokoluş düşünde.
     İntihar, bir fısıltı bile olmadı aramızda, sözü edilmemesi gereken bir yabancı gibi kitaplardan saklandı. Yüzümüzü sevdik, hayata tutunduk tutunamayanlar olurken, oysa ne kadar yakındı uçurum, ne zordu var olmak. Yok böyle değil, ölümün sıradanlaştığı bu ülkede ölüme tutunmanın estetiği neydi? Neydi o gizemli ses bizi yakalayıp yok eden. Durduğumuz ve duyduğumuz korku mu? Onu mu aldatma çabasındaydık, her şey olup biterken biz neredeydik? Şarkılarını duydunuz mu müntehirlerin, acılarının kıyısına vardınız mı? İntihardan umut taşıyabiliyor muyuz, gidiş var mı, yok oluş, dönüş?
     Bir sığıntı gibi yaşamın içinde var olma-olamama sorununu nasıl sorun haline getirip günyüzü görmeyen kitaplarda saklanan sözcükleri koyduk masaya. Artık mutsuzluk oyununda çok önceden yenilgiyi tatmış bir suretimiz var. Zaman çalıp götürmekle tehdit ediyor bizi. İçimizde sığınacak damla afyon, ruhunda yitirilen acemi bir sürgün, sılada kalmış bütün ayaklar, hepiniz aynı yargının peşindesiniz. Neden biterken hep ayrı coğrafyalar bilinir? Neden ölüm bir uçuşun perde arkasıdır? Neden yazı bir korkağı alıkoyar? Hepimiz bildiğimiz oyunu güzelce tezgahlıyoruz. Kir-pas içinde, uzak, telaşlı, sıradan aynı sorgucuları tanıyıp içlerinden birine bir cinayet aşkıyla sevdalanıp uykularımızdan kaçıyoruz.
     Var olup acı çekmektense, var olup mutlu olmayı öğretecek ideolojileri çürüyen bedenlerimizi öpecek sevgililer, yaramızı soğutan içkiler, hepsi bizim düşümüzde akışkan bir yalnızlıkla duruyor.
     Abdullah Abi’nin meyhanede söylediği şu sözü çok seviyorum:
     “Yalnızlık mezarda olur!”
     Öyleyse niye hala yalnızım, yalnızsınız, yalnızlar?