Beni şiirlerimle sevmiştin.
En güzel şiirin sen olduğunu bilmeden.
Kalın bir defter verdin bana. Sana yazdığım şiirleri o deftere geçmemi istedin. Sonrada sımsıkı tembihledin.
-Ben gelinceye kadar bu defteri doldurmalısın.
Derin sevgimden, çekilmez özlemimden kalemime sızdığı kadar yazdım.
Geleceğinden üç gün önce dolmuştu, defter.
Kolay bulacağın bir yere bırakmıştım. Buldun mu? Hala saklıyor musun?
Senin gelmenden bir gün önce ayrılmıştım ben de.
Ben gittim. Sen geldin...
O şiir defterimizin bir örneği de bende, sevda çiçeğim.
Sevdamızın romanı yazılı o defterde. Birlikte yaşadıklarımız. Ayrıldıktan sonra çektiğim özlemler. Hepsi de o şiirlerin içinde.
O defterde senin adın Leyla, benimki Mecnun.
Böyle olduğu için bağışla. Biliyorum, binlerce Leyla senin saçlarının bir teli bile değil. Öyle icabetti işte...
Başka okuyanlar bilmesinler diye.
Seni ne kadar çok sevdiğimi bilmesinler.
Kaç yıl geçti aradan?
Gönlümü hedef seçen hüzün ordularının her toplu saldırısında sığındım o deftere.
Her gün batımında, gecelerin sensizliğinde, seher vaktinde, öğle sıcağında o defteri okuyor, sana yeni şiirler yazıyorum.
Defterler çoğaldı.
Ansiklopedi ciltleri gibi üst üste yığıldı şimdi.
Senden sonrakinin hepsi özlem dolu. Sevda yapraklarına özlem nakışları işlenmiş o defterler...
Satırlarında seni andığım, sayfalarında seni aradığım defterler.
Herkese soruyorum. Yerini bilenler de bana söylemiyorlar.
Sorsam sen söyler misin?
Yerini bildirir misin, bana?
Söyle.
Neredesin sen?

Mehmet Nacar
(Neredesin Sen'den)