Nice yıllar geçti, aradan...
Sen üniversiteye başlamıştın. Kavak yellerinin tatlı esintisine kapılmış, sınıfta kalmıştım, ben de.
Bir sınıf arkadaşımız söyledi.
-Adresimi vermeyin ona, demişsin.
Bu söz yetti bana.
Aslı var mı, yok mu? Oyun mu, gerçek mi? Araştırmadım.
Sessiz fırtınalar esen gönlümde tayfunlar oluştu. Yandı, yıkıldı her yer.
Bir daha aramadım, sormadım ben de.
Unutmak istedim. Unuturum dedim.
Gönlüme sözüm geçmedi. İçin için yanan özlem ateşinin üstüne sevda benzinleri döküldü. Gittikçe büyüyerek, zamana yayılan alevler bütün dünyamı sardı.
Senin anılarınla dolu o cennet kentte daha fazla duramadım. Gurbet yollarına, özlem çöllerine, sevda dağlarına vurdum kendimi.
Yıllar birbirini acımasızca kovaladı.
Bazan benim gibi sevda vurgunlarının toplandığı meyhanelerin abonesi oldum. Özlem bestelerinin körüklediği sevda ateşiyle, hayalinin şerefine kadeh kaldırdım.
Bazan da türbeleri, yatırları, evliyaları dolaştım. Dualar ettim. Özlem bitsin. Gurbet bitsin, diye..
Ermişler gibi düşündüğüm zamanlarım oldu. Ayın üzerine oturdum, dünyayı seyrettim. Benim gibi sevdalılar, ayrılanlar, kavuşanlar gördüm.
Ne yaptımsa olmadı.
Seni unutamadım, bir türlü.
Denizlerin ortasında korkunç fırtınalara yakalanmış bir balıkçı gibi sessiz çığlıklar attım. İmdat istedim. Sığınacak liman aradım....
Anladım ki, sevda denizinin kıyısı yok. Limanı yok. Ömrüm bu denizde çırpınarak geçecek.
Sona doğru yaklaşmaktayım artık.
Seni eski günlerden çok, çok daha fazla seviyorum şimdi.
Özlemine dayanamayacak kadar güçsüzüm. Benim için yitik bir liman oldun. Seni bulamıyorum.
Ömrüm seni aramakla geçti.
Söyle.
Neredesin sen..?

Mehmet Nacar
(Neredesin Sen'den)