Türkiye’de taraftarlık anlayışının tepeden tırnağa sorgulanması gerekiyor.
Nedir “taraf” olmak?
Bir takıma gönül vermek…
Peki, onurlu bir insan, gönül verdiği bir “sevgilinin” sadece iyi günlerinde yanına olup, mağlup olduğu, dara düştüğü zamanlarda onu terk eder mi?
Bu, işin manevi boyutu…
Bir de mantık tarafı var:
 Kulüp yönetimi,
 Teknik kadrosu,
 Futbolcusu,
 Bunların aileleri
 …ve taraftarlar…
Bir futbol takımı mağlup olduğunda, bu “silsile” içinde en çok hangisi üzülür?
Hem günler süren emeğinin bir işe yaramaması, hem puan kaybetmesi, hem kazanacağı paradan olması sebebiyle futbolcu değil mi?
Peki, bu durumda tribünde birilerinin “En büyük taraftar, futbolcular sahtekâr” diye bağırmasının bir mantığı var mı?
Ejder’in dediği gibi, “Var mı? Bence yok…”
xxx
Ankara takımı, beklenmedik şekildeki kötü gidişini, kendi sahasında, şampiyonluğa oynayan büyük takım karşısında da sürdürdü.
Takım yine mağlup olmuştu.
Futbolcular, tünelde kramponlarının çıkardığı “tak tak” sesleri eşliğinde soyunma odasına gidiyordu.
Neredeyse bütün futbolcu, teknik adam ve medya mensupları tünelden geçip soyunma odalarına ulaşmıştı.
Ancak, maç sonrası saha içinde televizyon mikrofonuna konuşan bir futbolcu, diğerlerinden bir süre sonra tünelden soyunma odasına gidiyordu.
Tam bu sırada, arkasından, tam ense köküne gelen bir yumruk hissetti.
Oraya nasıl girdiği bilinmeyen, -ya da çok iyi bilinen- taraftar (!), sahada kendi futbolcularının yapamadığını yapmış, rakip takımın bir oyuncusunu nakavt etmişti!
Artık huzurla tabanları yağlayıp, toz olabilirdi.
xxx
Gerçi hedefinde küçük bir yanlışlık yaptığını daha sonra basındaki haberlerden öğrenecekti ama vicdanı sızlar mıydı, bilinmez.
Maçtan sonra büyük takımın bir futbolcusundan aldığı formayı sırtına geçirmiş olan kendi futbolcusuna vurmuştu çünkü…