İstanbul’un 1. ligdeki “küçük” takımı, yine İstanbul’un bir “büyük” takımıyla lig maçına çıkmıştı.
“Büyük” takımın karşısına çıkan her “küçük” takım gibi bu oyuncular da maçı kaybedeceklerini biliyordu; bilmedikleri golün dakikasıydı.
xxx
Bu tip maçların karakteristiği şudur; “küçük” takım mağlup olacağını bilir; bilir de, eğer “büyük” takımın golü gelmekte gecikirse, rakip takımın direnci artar, maç daha da zora girer… Gol gelirse, fark gelir.
“Büyük” İstanbul takımı bir türlü gol atamıyordu.
Puanların bölüşülmesine 5 dakika kala, “küçük” takımın ceza sahasına dalan ünlü forvet, kendini yere attı.
Böyle bir pozisyonu gönülden dileyen hakem, bütün nefesiyle düdüğüne üfledi ve “coşkuyla” penaltı noktasına koştu.
Tam bu sırada, kendini yere atan forvet, dişlerini gıcırdatarak, yıkılmış haldeki kaleciye şu cümleyi söyledi:
- Nasıl yedirdim?
Maç bu golle bitti…
xxx
Hakeme penaltıyı “yediren” forvet futbolcusunu akşam evinde bir sürpriz bekliyordu.
Evine gittiğinde eşi, kendisini tebrik etti, penaltıyı yaptırdığı için…
- Keşke atışı da sen yapsaydın, niye bıraktın o yamyama, dedi.
Futbolcu:
- Maçı ben aldım, dedi, boşver gerisini… Oğlum nerede?
- Hiç sorma, çok üzgün, odasına kapandı, dedi eşi…
Baba, sebebini sormadan oğlunun odasına koştu. Çocuk yatağının üstüne oturmuş, başını kucağına gömmüştü.
- Ne oldu oğlum, diye sordu.
Çocuk konuşmadı. Tekrar eşine koştu futbolcu… Eşi, soruyu beklemeden izah etti:
- Hiç sorma, Türkçe hocası kopya çekerken yakalamış!
xxx
Bildiniz!
Türkçe hocası, özel bir kolejde görev yapan bir bayandı ve futbolcunun maçta aldattığı hakemin eşiydi!