Nereden geldi aklıma bilmiyorum. Anlatmalıyım belki her şeyi ve ayyuka çıkmalı bütün bilinmeyenler. Ve biraz da senin için anlatmalıyım…
Trabzon’un bir sonbaharıydı.. ve sonbahar Trabzon’u böyleydi:


Aşk için anlamlar yükleyemiyordum kelimelere ve oyunbaz sevdalara sahne oluyordu durmadan yüreğim. Trabzon’du bu işte. Hafif ıslatırdı önce seni, sen sarhoş olacakmışsın gibi olduğunda anlardın olup biteni.
Yarım kalmış cümleler, yarım kalmış sevdalar ve yarımlarla…
Böyle bir anda çıktın karşıma, senin bir suçun yok! Şehir buğusu akşamdan kalan düşüncelerime hakimdi sadece. Seni düşünmek varken, seni düşünürdüm..
Öyle büyük bir sevda da değil aslında. Cahilliğimdi seni sevişim, emanet kelimelerdi sevdamı anlatan. Uyduruk bir romanın ucuz bir repliğinden oluşuyordu her şey. Sen çok yüceydin sevdan da belki. Ama her şey bende bitiyordu. Bütün düğüm bende çözülüyordu. Ya da bir türlü çözemiyordum.
Sana yazdığım ilk şiiri hatırlıyorum şimdi. Evet eskiden şiir de yazardım. Hani sana yazardım. “…seni ayazda güneş gibi seviyorum sen bunu bilmiyorsun…” Ağladığını söylemiştin okuyunca.
Ağlamış mıydın?..
Sahi mi?
Ben onu bir gece yarısı hafif şafak sabaha sökerken karalamıştım müsvedde defterime sen halaylarıma demir atmışken. Mavililiklerde kaybolurcasına seni yazmıştım. O akşam sana değil senin sevgine aşık olmuştum!
Sonrası geldi tabi. Her iki satır seni anlatır oldu, her iki kelime, dize, şiir aklına ne gelirse… Bunu bana yapmaya hakkın yoktu! Beni böyle değiştirmeye, beni adam etmeye, beni mahvetmeye hakkın yoktu!
Yağmuru sevdiğim kadar sevmiştim seni oysaki. Hani yağmur nasıl yakışıyorsa Trabzon sokaklarına bana da öyle yakışıyordu senin sevdan.
Trabzon’du bu! Hazan mevsimi hakimdi her kareye. Yani senin bir suçun yok…

Kurutacağını söylemiştin ilk buluştuğumuzda sana verdiğim kırmızı gülü. Defterinin arasına koyacaktın. Orada kalacaktı her şey! Yaşadıklarımız ve bitmeyenler herhangi bir defterin herhangi bir sayfasında ebediyeti tadacaklardı. Ben hep sana kırmızı güller verecektim, sen hep bana üzümkarası gözlerle gülümseyecektin, ben hep sana şiirler yazacaktım…sen okuyacaktın..
Ve bu hengame nasıl yakışıyorsa sevdamıza öyle devam edecekti…
Ama bunda bir eksik vardı;
Senden sonra sana yazdığım şiirlerden haberin olmayacaktı hani? Bu sonuncusu..
Ne kadar korkunç değil mi? Yazıyorsun ve yazdığın, yazdıkların hakkında hiçbir fikre sahip değil. Asıl korkunç olan bu da değil aslında. En korkuncu ne biliyor musun? O yazdıklarını beş dakika sonra parçalara ayırcasına yırtıyorsun, geride hiçbir iz kalmıyor senden ve her şeyden…
Trabzon’du bu işte beni asileştiren; senin bir suçun yok…

Sonra düşünürdüm. Sevdamızda çok eksik vardı. Haklıydın… en azından bir şarkımız olmalıydı değil mi? Söyleyeceğimiz, dilimize aşina edeceğimiz bir şarkımız, elini tuttuğumda mırıldandığım şarkımız… bir çok eksiğimiz vardı senle her sevdada olması kalıplaşmış tabulardan. Ama bizde yoktu. Yıldızların altında sevdamı ilan etmemiştim sana hayal maviliklerde öğrenmiştin. Hayal maviliklerde sevmiştik birbirimizi. Herhangi bir sinemada herhangi bir filmin en duygusal anında elini tutmamıştım, akşam yürüyüşlerinde sana sarılmamıştım, öpmemiştim seni koklamıştım sadece…
Trabzon’du bu. Yağmur yağarken kendinden geçiyordun, sokaklar sırılsıklam, bir uyanmışsın her şey başkalaşmış. Ruhun su çekiyor yağmurda… Ruhun sırılsıklam..
İşte,
Böyle bir anda sevdim seni… senin bir suçun yok!