Aşk adına cesur oldum hep. Yaralarım oldu ama korkmadım yara almaktan. Çünkü kaybedecek bir şey yok, kazanacak aşk vardı. Yürekler konuldu sofraya; aşk yendi, aşk içildi. Aşksız, soluklar tutuldu sadece.
   Gönül sofram zengindi, korkmadım hırsızlardan, çünkü çalan kanıyordu çoğu zaman. Her hırsız gönlünden bir parça bırakıp gidiyordu evimden. Her hırsız dönüp dolaşıp geçiyordu kapımın önünden. Gözleri hüzün dolu… İtiraf edilemeyen bir aşk acısıyla. Hırsız soyulur mu hiç soyarken?
   Ruhum soyulmadan soyundum ruhumdan. Korkmadım çırılçıplak kalmaktan, yanmaktan korkmadım. Yanarken tutuşturdum inceden. Evimin kapıları kapanıp da giderken, her gidene beni bıraktım, yüklerin en ağırından.
   Cesur oldum aşkın karşısında. Korkmadım tutuşmaktan, kül olmaktan korkmadım. Savrulup sevgiliye ulaştım sonunda. Sevgili kaçtı kendinden bana. Benden bin parça ben kurşunlandı yüreğine, yaralı ceylanlar gibi kaçtı yuvasına. Kalbinin ortasında benim resmim… Benim çalıntım… Kalakaldı aşk başına… Giyindi yalanı, sakladı yarayı; hayatına dön-emeden; döndü geri.
   Geçti kapımın önünden acı dolu…
   Dilenme âşık, benden aşk dilenme. Verdim vereceğim en büyük çalıntıyı. Sana vereceğim kalmadı. Beni çalarken çaldırdın ruhunun en derinini. Dilenme âşık… Sen kendine yaptın en büyük vurgunu, en büyük soyguna sen âlet ettin kendini. Dilenme…
   Git gidebilirsen şimdi kendine…