Rainer Brambach

Bir Arkadaşı Ziyaret

Yapraklar düşüyor akçaağaç dallarından; çakıllı yolun üstüne süzülüyor ya da rüzgârla mezarların üstüne savruluyorlar. Şimşir ağaçlarına takılıp kalıyorlar.
Taşların ve haçların üzerindeki isimleri okuyorum; uzun bir ömür, kısa bir ömür; biri on yedi yıl önce bitmiş, diğeri beş yıl önce, üçüncüsü ise bu ilkbaharda. Yani tam olarak Nisan ayında.
Çakıllı yola doğru kavis yaptırarak tükürüyorum. Arkadaşım Franz için. Ve bunu onun için yaptığımdan, çok güzel başarıyorum. Franz, teneke kutularda harika mavi yıldız çiçeklerinin olduğu yerde yatıyor.
O sık sık harçtan grileşmiş eline tükürürdü. Bu ona özgü bir davranıştı. Bir defasında, inşaat iskelesinden aşağı, limon suratlı başkalfanın tam başının ortasına tükürmüştü. Ne manzaraydı ama! Başkalfa aşağıda kum yığınları ve tahta istiflerinin arasında tepiniyordu: “Pis mahlûk!” diye bağırıyordu yukarı. “Patatesçi!” diyordu.
“Tütün suyu, bitlere karşı halâ en etkili ilâçtır!” diye seslendiydi Franz yukardan. Tahtalardan birine tutundum; gözüm kararmış, dünya gözlerimin önünde belirsizleşmişti, hayır, bu denli güldüğüm pek nadirdir.
Birkaç gün sonra Franz iskeleden düştü. Anlaşılır şey değildi. Franz beşinci kattan aşağıya düşmüştü.
Dahası başkalfa, Franz’ı affetti; siyahlar giyinmiş, muhteşem bir görüntüyle cenazeye geldi ve ağlayan tek kişi oydu.
Bu Akdenizlileri anlayan beri gelsin!