Atina 2004 Yaz Olimpiyatları bitti. Kapanış muhteşemdi. İki dakika yerinde duramayan ben, televizyonun karşısında saatlerce ağzım kulaklarımda oturdum. Zaman zaman televizyonun sesini sonuna kadar açıp bir yandan Theodorakis ve Hadjidakis kökenli şarkılara eşlik ederken, bir yandan da ‘duyun ey Yunan müziğini taverna müziği sanan avanaklar...’ diye bağırıp çağırdım.

Hayran kaldım kapanışa. Sanırım seyreden herkes benimle aynı fikirdedir. Hele bunu yerinde ve canlı yaşayanlar. Ne kadar şanslılar. Tabii sadece kapanış değil tüm organizasyon baştan sona tek kelimeyle harikaydı!

Türkiye 210 ülke içinde 21. olmuş galiba sıralamada. Bu sıralamalar da altın madalya sayısıyla ölçülüyor haliyle. Bu nedenle, Amerika da 1. sırada pek çok zaman olduğu gibi. Yoksa Rusya madalya sayısıyla önde gidiyor vs vs.

‘2008 Beijing’ de güzel olacak, kesin! Tanıtımdan belli ediyor kendini. Çinliler becerecekler bu işi, eminim.

Fakat helal olsun, kendine ait kültüre sahip çıktığı gibi, asla kendisiyle bir ilgisi olmayan pek çok şeye de sahip çıkmayı iyi biliyor Yunanlılar. Anadolu kökenli ve Anadolu Kültürleri yoluyla hasbelkader kendine ulaşmış şeylere nasıl sahip çıkıp, dünyayı da nasıl inandırdıklarını gördüm bir kere daha kapanışta.

Ama beni en çok etkileyen dans gösterileri ve konser bölümleri oldu. Dans koreografileri kusursuzdu. Özellikle her türlü dansın modernize edilmiş olması pek hoştu. Göze ve kulağa tam anlamıyla hitap ediyordu olay. Konserin ilk bölümü eski sanatçılar ve eski şarkılara ayrılmıştı. Kadirşinas bir tavırla nasıl da her türlü müzik ve yorumcu sahneye çıkartıldı, helâl olsun. Unutmamışlar kimseyi. 80’lerde Avusturya’daki günlerim geldi aklıma. Theodorakisleri, Hadjidakisleri, halk müziğini vs dinlediğim günler. Yani bir nevi klasikler diyebileceğimiz sanatçılar ve eserleri. Bunları duymak beni nerelere götürdü, bir bilseniz! Konserin ikinci bölümünde yeni sanatçılar ağırlıktaydı ve popüler şarkılar, ama sonuna doğru Theodorakis ve Hadjidakis şarkıları yeniden devreye girince ben, size garip gelecek ve belki de anlamayacaksınız ama, artık göz yaşlarımı tutamıyordum.

Helâl olsun size diyorum. Gerçekten helâl olsun! Tüm dünyaya ‘Olimpiyatlar eve döndü’ palavrasını da yutturdunuz ya, helâl olsun! Halikarnas Balıkçısı iyi ki yaşamıyor. Olimpiyatların nereden ve nasıl çıktığını anlatırdı hepsine bir güzel...

Bize de helâl olsun valla! Kendi kültürüne, tarihine sahip çıkmayı bilmeyen, beceremeyen, gereksiz ve yanlış ne varsa onunla ilgilenen, onu kendi geçmişi ve gerçeği sanan, ‘bilgi sahibi olmadan fikir sahibi olan’ bize de helâl olsun diyorum! Siz anladınız; yazıklar olsun diyorum...

Gerçek kimliğimize, gerçek tarihimize sahip çıkanlar umarım ‘bir avuç insan’ olmakla sınırlı kalmaz. Sapla samanı karıştırmadan bu işin içinden çıkmayı beceririz umarım. ‘Boş zamanlarımda kitap okurum’ diyen cahillerden olmaya devam etmeyiz umarım. ‘Boş zamanda başka şey yapılır, kitap zaten okunur!’ olması gerekir doğrusunun. Halikarnas Balıkçısı’nı, Azra Erhat’ı, Prof. Fahri Işık’ı, Prof. Muhibbe Darga’yı ve diğerlerini okuyun ve gerçeklerle yüzleşin artık. Geç bile kalındı.

Hiç olmadı, bari Troya hazır bu aralar çok moda iken, Troya kazı başkanı Prof. Dr. Manfred Osman Korfmann’ın yazılarını, kitaplarını, söyleşilerini okuyun, gerçeklerle sizi o tanıştırsın.

Akdenizliyiz biz... Çok hem de! Dünya umurumuzda değil. Ama bu kimin suçu? Her gün üzerinde yaşayan insanlarının sabah kalktığı an, ‘bugünü nasıl bitireceğim, yarına çıkacak mıyım, yarın garantim var mı?’ gibi sorunlarla boğuştuğu bir ülkede, suç kimde? Kimse kusura bakmasın ama, bu ülke Anadolu gibi dünya tarihi açısından, insanlık tarihi açısından en önemli toprakların üzerinde olunca şöyle düşünüyor insan ister istemez: ‘Yapana değil, yaptırana bak!’

Evet, sen okumazsan, sen tarihine, kültürüne sahip çıkmazsan, sana verildiğini sandığın saçmalıklarla yetinirsen ve sesini çıkarmazsan, nerelere varacağımız ortada...

Çok Akdenizliyiz biz, çok! İyisiyle, kötüsüyle, her şeyiyle...