İzEdebiyat - Raşit Cumhur ÇAKIN - "Lale Devri Katliamı ""

                   LALE DEVRİ KATLİAMI!!
Yaşıyorduk: Bizi sarmalayan çiçeklerimizin gölgesinde.Yaşıyorduk:Tarihtende öte derinliklerde.
Derindik! acılıydık! Ve tüm bunların üstüne kaybetmemiştik gecelerin kısık ışıklarını,kaybetmemiştik ışığı.
Çünkü giden güzellikler asla dönmezdi .Bunu öğrenmiştik yılların içinde sarhoş gezerken .
Neyi kaybetti isekte başka bir şeyi buluyorduk! Takvimlerden önce yapraklar sonra mutluluğum eksildi. Önce gözlerimin ışıltısını kaybettim.sonra sıcaklığımı.
En son kalan şeyim içimdeki laleler oldu! Rengarenktiler çoğu zaman.Günler lalelerimi azalttı başka renklere ilerlerken...
   Yolların sonunda tek bir lalem kaldığını öğrendim sonra.
Ona doğru koştum usanmadan ama yoruldum .Bir otobüse bindim sonra bitmiyordu yollar...
Tek istediğim kalan son lalemden özür dileyebilmekti: SİYAH LALEMDEN...
Yaşayamadığım aşklardan,edemediğim itiraflardan,ağlayamadığım acılarımdan özür dileyecektim. Olmadı...Olmadı...
    Yetişemediğim son şeyim oldu siyah lalem. Okşayamadım onu.Sahte eğlencelerde uçarken yavaş yavaş yok etmişim lalelerimi . Gecelerin çekiciliğine kandım.Pişmanlıkların yükü ile geriye döndüğümde geriye kalan son şeyimdin. Çok yakınımdaki ,içimdeki en güzel şeydin!
Seni göremediğim için çok üzgünüm.Plastik çiçeklere,soluk gözlere,sahte kalplere inandım.
   Seni göstermediler bana.SEN sabahın erken saatlerinde açıyor ve üzerindeki çiğ damlası ile paylaşıyordun acılarını. Ortak olamadım sana...
Bu kadar güzel olduğunu bilse idim seni hiç bir çiçekler aldatmazdım.
Acı dolu olduğunu bilse idim sabah erken kalkardım bana inan!
Kurumak üzere iken yağmurlar kurtardı seni,yalnızken çiğ damlası dostluk etti sana...
   Hiç bir şey isteyemem senden. İstemedim ki şimdiye kadar zaten. İSTEMEDİM!
Çünkü geçici tutkularım ,sahte dostlarım vardı.
   Yaşamına lens takan sahte kalplere koştum bir ömür boyu....:Aptalca bir inatla.
Ağlıyorum lalem:Ne kadar isterdim benimle konuşmanı bir bilsen.
Biliyorum konuşmazssın benimle.
İstersen gözyaşlarımı vereyim sana .Dahada ötesi çiğ damlan olayım.
Beni istemiyorsun biliyorum ihmal edildin yıllarca .Bende çok ihmal edildim inan bana .
Yalnız bıraktı çiçekler beni,yağmurlar yağmadı üstüme.
Bende kuruyorum !Kurtar beni lalem.Yalnızlıktan ağlıyorum....
Sana ulaşmak için koştuğum dizlerim tutuldu,otobüsüm arızalandı!
Hava güneşli kuruyorsun.İnsanların gezip eğlendiği yaz mevsimindesin.Bak senide benim gibi unuttular.UNUTULDUK LALEM....
Kentler beton dolu,insanlar nefret! Sen güzellliği temsil ediyorsun bense yalnızlığı.
Çiçekler nefret etmez.Benden nefret etme ,içindeki güzellikleri bana ver:
Kalpleri kazanmak için tek tek kopardığım çiçekleri .
Bir kaç gün çay bardaklarında yaşadılar sonra öldüler.
Şimdi benden nefret ediyorlarmıdır? Sen bilirsin bunu.
Onlarla konuşabiliyorsan benim adıma özür dile onlardan...
   Pişmanım çünkü başka bir güzelliği elde etmek için onları öldürdüm.
Bir tek sen kaldın. Seni koparmayacağım,seni bir daha üzmeyeceğim.
Lütfen bu sabah yeniden aç!
Yağmurlara yalvarma: Seni ben sulayacağım. Sakın çiğ damlan gitti diye üzülme:Şimdi milyonlarca çiğ damlasıyım...