Oturak, Konya ve çevresinde, sadece erkeklerin katılabildiği, müziğin merkezî bir konuma sahip olduğu bir sohbet ortamı. Bu sohbet, geçmişten günümüze yaklaşıldıkça daha çok kültürel bir toplantı halini almıştır. Mesai bittikten sonra, değişik iş kolunda çalışan, ama müzik zevki ortak insanlar, bahçe duvarlarının çevrelediği bir evde, kimseyi rahatsız etmeden toplanır ve müzik icra eder/ dinlerler. Oturak kavramı, halk türküsü ile adeta özdeşleşmiştir, çünkü toplantıda çoğunlukla türkü çalınır ve söylenir. Konya oturaklarında türkü repertuarının belirli bir sırası vardır; bu hem çalan/söyleyen, hem de katılanlar için bilinmesi gereken kurallardan biridir.
   M. Tahir Sakman, kitabında, toplum içinde çoğunlukla tabu olarak görülen bu oturak geleneğinin, gerçek yönlerini ortaya koymaya çalışıyor. Onu bu kitabı yazmaya sevk eden yalnızca Konya türkülerinin en ünlü kaynak kişisi olan Mazhar Sakman (TRT repertuarlarındaki bir çok Konya türküsünün kaynak kişisi ve mahalli bir sanatçı olarak ün yapan Mazhar Sakman, M. Tahir Sakman’ın babasıdır) ve arkadaşlarının yanında yaşadığı tecrübeler ve notlarının kaybolması endişesi değil, aynı zamanda bu alanda güvenilir bir kaynak kitabın olmaması hususudur.
   M. Tahir Sakman, babasının hayatta olduğu dönemlerde bizzat katılarak gözlediği oturak akşamlarında topladığı malzemeyi, diğer oturak katılımcılarından elde ettiği ek bilgilerle okura aktarmayı amaçlamış. Bu kitapta, ayrıca 1999’da yayımladığı Konyalı Mazhar Sakman’dan Türküler (Konya İl Kültür Müdürlüğü Yayınları) kitabında kullanamadığı malzemeyi de değerlendirmiştir.
Son yıllarda basın-yayın araçlarının etkisiyle sosyal yaşamda büyük değişiklikler oldu. İnsanlar arası ilişkilerin azalması bir yana, eğlence/ sohbet biçimleri de değişti. Dolayısıyla Oturak alemi gibi gelenekler de geriledi ve unutulmaya yüz tuttu. Apartman yaşamı, müzikli toplantılara uygun bir ortam sağlayamamaktadır. Günümüzdeki haliyle gerçekten bir kültür, hatta kimlik ortamı olan oturak geleneğini benimseyen, büyük bir hoşnutlukla katılmak, müzik icra etmek/dinlemek isteyenlerin sayısı çok olmasına ve katılım için oturak adabı gibi yazılı olmayan katı sayılabilecek kuralların geçerliliğine karşın, bu geleneğe uymayan bazı eğlencelere de oturak denildiği ve buralarda alkol alınıp, dansöz oynatıldığı vb. sebeplerle, kamu oyunda yanlış bir imaj ve önyargılar oluşmuştur. Yazarın amaçlarından biri de, işte bu yanlışı düzeltmek isteği.
   Konya’nın köklü halk müzik geleneği, gerçekten oturak akşamlarında sağlam bir şekilde ifadesini bulmuştur, yazara göre. Bugün Konya’da birkaç barana (= hanende ve sazendelerden oluşan topluluk) grubu vardır; bunlar usta-çırak ilişkisini devam ettirmekte, bu şekilde Konya türkülerini ve tavrını yeni kuşağa aktarmaya, kültürel geleneği yaşatmaya çalışmaktadırlar. Genç müzisyenler (= sazende ve hanendeler), bu oturak akşamlarında ustalardan, söyleyiş ve çalış tavırlarını öğrenme/ düzeltme olanağını bulabiliyorlar. Bu anlamda M. Tahir Sakman, oturak geleneğinin kültürel olduğu kadar, tarihi ve halk bilimsel önemini göstermeye de çalışmaktadır.
Kitabın önemi ayrıca, yazarın temsil yeteneği olan bir halk müziği sanatçısının oğlu olarak, bu geleneği bizzat yaşamış ve böylece otantik bir kaynak kişi olmasında yatmaktadır. O bu özelliğinin farkında ve üstüne düşeni yerine getirmekten geri durmuyor. Ona minnet borçluyuz.
   *) Sakman, Mehmet Tahir: Dünden Bugüne Konya Oturakları, Milenyum Yayınları, Yayın No: 11, Halk Kültürü Dizisi: 1, İstanbul 2001: