Uzun ve belki de korkutucu bir yol. Sevgiyle başlayan, derin kaçış. Elimizdekiler, bir avuç kum olup ellerimizin arasından gidince anlıyoruz her şeyi. Ne yazık ki mucizeler gerçekleşmiyor. Her şey uzun, upuzun bir döngü. Çalınmanın vermiş olduğu ızdıraplı yol.

İşte benim hikayem. Bazen düşünüyorum, her zaman kendim miydim, isteklerim, benim isteklerim miydi? Yoksa hepsi birer hayal miydi? Bunu herhalde anlamak istemeyeceğim. Dünya mı beni taşıyor yoksa ben mi dünyayı?

Bazen gülmek için kendimi cesaretlendiriyorum. Sonra yine kaçıyorum, sessiz bana. Artık hiçbir hayalim yok. Sadece varolmanın sessiz nefesini içime çekmek istiyorum, onu yaşamak istiyorum. Herkesin bilmek istediğini, merak ediyorum ben de. Mutlu aşk var mı? Kaçış mutluluksa, dağların ardına saklayın beni. Uzakları istiyorum, hatta bunun bana çok yakın olduğunu hissedebiliyorum. Ağlayan gözlerin hıçkırığı olmak istiyorum ve sonra da küçük bir gülümseme. Başlangıçların bitmemesi dileğiyle sunuyorum ayaklarımı yollara. Ben uzak olmak istiyorum. Bir çiçek olmak dağ başında, bir nilüfer küçük derelerde. Ben beni yaşamalıyım uzaklarda.

Yanmış bir kibritin ne değeri var ki? Oysa hayat taşıyor yanında, yıkılmış, soğuk bedenini ağacın.Savrulmak istemiyor artık bir oraya, bir buraya. Kaçmak, gitmek, kendine emin bir yerlerde, başka bir ağacın dalı olmak istiyor. Hayat olmayı diliyor uzandığı mekanlarda, insanlara inat.

Belki de kendime iyi bir pay çıkarmalıyım. Kalıpsallaşmış düşünce tavırlarıyla geçen yaşamımın aslında öyle olmadığını öğrendim. Öğrendim, çünkü saygım var. Bazen bir şeyler arıyorum, farklı olandan da farklı, özümseyebileceğimi. Fakat bulamıyorum. Kafamdaki sonbahar sessizliğinde, o fısıltıyı duymak istiyorum.

Yalnızlara kaçmak var gönülde, yalnızlığa kaçmak. Çünkü yorulmuş kalabalık yalnızlıklardan., sosyetik gülüşlerden, arkalarda dönen cambazlıklardan. Hakkını vererek yaşamak, onun amacı. Amacı, inancı. Bir elma ağacındaki elmalardan biri olmaktansa, yerdeki elma olmayı yeğliyor. Bu onun kaçışı ve tek isteği, ona inanılması...