ne çok şey anlatır çatılar insana...hele şairse bir de bu kişi...kırılan kiremitte dolunun hızı,yağmurun izi...ev içlerine düşen damlalar...nem kokusu,ardından hastalıklar...derken,yaşam,öyle de,başka türlü de biter...

biten bütün hayatlara rahmet dilemek,insanlık borcu...ölçümü olmayan bir iyi niyet...sevme duygusunun ortaya çıkardığı ifade belki,belki de geride kalanın psikolojik rahatlığa merhabası...

ne önden gitmek,ne de arkada kalmak değiştirmiyor hayatın akışını...hayat,bildiğini okuyor,okutuyor dünya üzerindeki bütün canlılara...sadece,alfabesini bilemedik,o kadar!..

saklandım kiremitler altına
üç oda
iki pencere
pervazına tüneyen gökyüzü
bu bulut benden değil ki
yağmur yağdırıyor boyuna!..

t.a