Gece ikide ansızın sarsıldığını düşün… Arka arkaya gelsin sarsılmalar… Sen ne oluyor diye kendine gelene kadar, çatı; hem senden, hem de görevinden vazgeçsin; kolonlar ise birer birer sahte emlakçı yalanları tatsızlığında yıkılsın.

O anlarda ilk kez bu toksik şehirde gökyüzünü ve yıldızları gör yattığın yerden… Sana verilen son armağanmış gibi berrakça görünsünler.

Sen o anda bu olanlara anlam yüklemeye çalışırken, durdu sanırım derken, tekrar yeni bir sarsıntıyla, apartmanın en üst katında yaşamana da rağmen, tekrar tekrar yatağına yapışarak, gökyüzünden yeryüzüne düştüğünü kabullen ama gözlerini inadına kapama ve gökyüzüne bak…

Hala yaşadığını fark ettiğinde ve ortalık durulduğunda bu sondu sanırım de… Bu arada gökyüzünden yeryüzüne birer birer düşmene ve hala yaşamana sebep olması olağan anlamını dahi bilmediğin Arapça duaları okuduktan sonra kendi dilinde de ‘’çok şükür’’ demeyi unutma.

Dolayısıyla birbirimizi geri zekalı yerine koymayı bırakıp, kendimizi de bir bok sanmayalım. Öyle ya kimi kimi bazı şeyleri biliyor, ön görüyor ama gün sonunda ‘’Allah korusun’’ tadında yaşıyoruz…

Beni de rahatsız eden bu. Her konuda aslında… Olabilecekleri ön görüyorsan, ne mutlu sana ama çözüm üretmiyor ya da çözüm için mücadele etmiyorsan ne ayıp sana.

Olmayacak mı bu en başta yazdıklarım… İlla ki… O zaman niye öylesine bir zemine böylesine bir apartman yapıldı bu ilk soru… Niye imar izni verildi de, insanlar orada yaşamak zorunda bırakıldı bu ikinci soru… Niye insanlar farklı alternatifler bulamıyor bu da üçüncü soru…