Anılar bazen yaya bazen de koşarak
gelir gider aklımıza
bazen yüreğimizi kanatır geçer
bazen de mutluluktan el alıp
bizi sevda kılıcıyla ortadan biçer...



Sokaklarda top teperdik
Cemillere, Alpaslanlara, Sabri Dino’lara bakarak...



Kabiliyet olsaydı zaten kaparlardı bizi de
ya da oyuncu olsaydık
oynardık belki eski bir dizide...



Yine de oynuyoruz
ilk perdesi altmış küsur yıl önce açılmış
hayat sahnesinde
kapalı gişe filan değil ha
herkese açık
kimin ne nasibi varsa alıp gidecek
yönetmen gel bakalım dediğinde
perde sona erecek...



Sonrası...
yeter ki alkışlar olmasın
el açıp da bir dua kısacık
bir Allah razı olsun yeter de artar bile
kimseler düşürmesin dile...