Nerede diz çöküp
ağlayan bir mülteci çocuk görsem
yüreğim bin parçaya bölünür...
yahu çocuk
bu güzel mevsimde
çiçek kokuları, arı vızıltıları
sevdiklerine sımsıkı sarılmak varken
yokluk yoksulluk içinde nasıl ölünür...


nerede çocukları için
kendini mermilere siper eden
bir baba görsem
dünyanın en kahraman babasıdır o benim için...


bu sıralar gözlerim nemli
aklıma mukayyet olmam lazım
insanlıktan çıkanları
sevmekten bıkanları
şehirleri yakanları zaten hiç af etmiyorum...


nerede Gazze gibi
kuşatılmış bir şehir görsem
orada sabrın zirvesi insanlar var derim
sadece ağlamam
onları geceleri dualarıma da eklerim...


ne zaman bir şehit gelse
yurdumun Güneydoğusundan
hüzünlenirim gecenin sonunda güneşin doğuşundan
yine de yüreğim de umut
yine de yüreğim de coşku
yine de yüreğim de vatan sevgisi
Rabbım almasın asla gönlümüzde ki bu aşkı...