Halk Dansları, Folklorun alt kollarından biridir. Bizde her nedense folklor dendi mi hemen akla Halk dansları gelir. Oysa bu anlayış doğru değildir.
     O halde her şeyden önce folklorun ne olduğunu bilmek gerekir. Folklor, Halkbilimi demektir. Bir ülkenin, bir milletin geleneklerini, göreneklerini, yaşam biçimlerini, halk danslarını, doğum ve ölüm adetlerini, kıyafetlerini, adetlerini, yemeklerini, şiirlerini, manilerini, fıkralarını, masallarını, hikâyelerini, kısacası halkla ilgili ortaya çıkarılmış bütün ürünleri inceleyen bir bilim dalıdır. İşte Halk dansları da incelenen bu ürünlerden biridir.     Türkiye, Halk oyunları çeşitlilik ve kapsam bakımından dünyanın en zengin ülkesidir. Türkiye’de bu gün, 4 binin üzerinde halk dansı olduğu tespit edilmiştir. Oysa tüm Dünya ülkelerinin halk oyunlarını topladığınızda bu rakamın yarısına dahi erişemiyorsunuz. Yani, Türkiye bu alanda rakibi olmayan tek ülke.
     Türkiye’nin hemen hemen her yöresinde, her köyünde halk oyunlarına rastlamanız mümkündür. Bunların kendilerine has kıyafetleri ve müzikleri ile de zenginliği daha da artmaktadır.
Halk oyunları; diğer sanat dallarından farklı olarak, ait olduğu toplumun orijinal karakterlerini taşıyan, fertlerin müşterek duygu düşünce ve davranışlarını sergileyen, başkasına göre yalnızca güzel, ama kendi içinde ilgilenen kişinin dünyasını aydınlatma özelliğine sahip bir kültürel kimliktir.
     Dün, İsa Nurçin arkadaşımızla küçük bir sohbetimiz oldu. Konumuz da kendi kültürümüz, kendi folklorumuzdu.
     İsa Nurçin de yıllar önce, ailesi ile birlikte Türkiye’den KKTC’ye gelmiş ve buraya yerleşmiş bir ailenin çocuğu idi. Ömrünün en güzel yılları burada geçmişti.
     İsa kardeşim, haklı olarak bir serzenişte bulundu bana. “Anadolu Halk oyunları ile bir yakınlığın var mı? Ben, çok üzülüyorum. Yıllardır kendi çocuklarımıza kendi halk oyunlarımızı öğretemiyoruz. Kendi kültürümüzü unutma aşamasına geldik. Çocuklarımız geldiğimiz yörelerin halk oyunlarını bilmiyor. Okullarda öğrendikleri ezgilerin, ne kadarı bize ait? Bu ezgilerin içinde Rum ve Yunan ezgileri de yok mu?” diye soruyor.
     Kendisine hak veriyorum. Gerçekten Türkiye’den gelen nesil, yavaş yavaş bu kültürü unutmaya başladı. Çünkü kendi halk danslarıyla haşır neşir olamıyorlar. Davul zurnayı bilmiyorlar. Öğrenilen halk oyunları da KKTC’ye has oyunlar. Yani sadece buranın oyunlarıyla kalıyorlar. Bu nedenle bir şeyler eksik kalıyor sanki…
     Oysa her alanda olduğu gibi bu alanda da iki kültür yan yana, paralel olarak sürdürülebilir. Her ikisi de yeni nesle zevkle öğretilebilir. Böylece Halk oyunları KKTC’de de daha çok çeşitlilik ve zenginlik kazanabilir. Hatta iki ülkenin motifleri birleştirilip ortak bir motif meydana getirilebilir.
     Şimdi bu satırları okuduktan sonra, “Kıbrıs Kıbrıslılarındır” diyenlerin, bu düşünceye şiddetle karşı çıkacağını biliyorum. Her şeyde Türkiye’ye karşı çıktıkları gibi, bu fikre de karşı çıkıp “Reddediyoruz” diyeceklerini tahmin ediyorum. Sırf işin içinde Türkiye var diye buna da karşı geleceklerini çok iyi biliyorum. Onların amacı, sadece kendi düşüncelerini empoze etmek. “Bizim gibi düşünmeyenlere, burada yer yok” düşüncesindeler. Bu düşünce ne kadar doğru?
     Şurası artık bir gerçek. Bu gün KKTC’de yaşayan nüfusun yarıya yakını Türkiye’den gelen insanlardan oluşuyor. Ve bu insanlar 40 yıldan fazla bir süredir buradalar. Peki, o zaman bu insanların kendi kültürlerini yaşatma ve sürdürme hakları yok mu? Dünyanın neresine giderseniz gidin bu böyledir. İnsanlar nerede olursa olsun, nerede yaşarlarsa yaşasınlar gittikleri yerlere kendi kültürlerini, gelenek ve göreneklerini de götürür ve onu yaşatmaya çalışırlar. Kendilerinden sonraki nesillere öğretip sürdürmeye çalışırlar. O zaman KKTC’ yaşayan bu insanların da kendi geleneklerini yaşatmaları bir haktır.
     Bu iş de önce burada yaşayan insanların kurdukları ve kendi geleneklerini yaşatmaya çalıştıkları derneklere düşer. Karadenizliler Derneği, Anadolu Kültürünü Yaşatma Derneği, Çukurovalılar Derneği, Hataylılar Derneği, Maraş Dayanışma Derneği, KKTC Yörükler Derneği ve hatta Yeni Doğuş Hareketi gibi, adını daha sayamadığım diğer derneklerin görevi olmalıdır. Tabii bunu yaparken hiçbir siyasi endişe ve ayrımcılık taşımadan, sadece kültür amaçlı yapmaları gerekir.
     İsa kardeşim, “Gel bu işte bir öncülük yapalım. Neden olmasın?” diyor. Hem de çok iyi olur. Ama tabii bunun için bir arada olma şart. Bir çatı altında olma şart. Bir de işin bütçe kısmı var. En zor olanı da o çünkü. Kaynak bulup, mali destek bulup bu düşünceyi hayata geçirmek lazım. Tabii bu işi bilen eğitimli kişilerin olması lazım.
     İsa burada “Düşünce olarak bana katılıyorsan, bak 2 kişi olduk bile. Başarmamak için hiç bir neden yok” diyor.
     Düşünceye katılıyorum. Zor, ama imkânsız değil. Kurulacak bir dernekle, gençlerimiz boşluktan çekilip alınır, kahvehane köşelerinden, bet salonlarından kurtulmuş olurlar. Sosyal bir amaç için bir araya gelmiş olurlar. Bu sayede de Anadolu Halk Danslarını öğrenmiş olurlar. Anne ve babalarının kültürlerini devam ettirmiş olurlar.
     Ama bunun için destek şart. Ya TC Elçiliği’nin desteği; ya da büyük bir belediyenin desteği şart. Veya en güzeli Kültür Bakanlığı’nın desteği gerekli.
     İsa da katılıyor bu düşünceye: “Aynen kardeşim. Ben, çocuğumun, benim yetiştiğim kültür ile büyümesini istiyorum. Geleneklerimizi, göreneklerimizi unutmalarını istemiyorum. Köklerimize kültürel anlamda sahip çıkmak bizi zengin ve diri tutar” diyor.